Snapte hij niet dat ze juist bedoelde dat ze niet in die hooiberg zou zijn gevallen? Ze zei maar niks, terwijl ze voor zich uit bleef kijken. Toch snapte ze niet waarom ze dit moest leren, ja om te vluchten. Dat wilde dus zeggen dat je behoorlijk in gevaar kon komen? Ach, ze had toch niks te beleven in het bos en het kon geen kwaad om eens wat anders te doen. Ze keek verbaasd op toen hij vroeg of het weer met haar ging, maar natuurlijk was dat omdat er iets moest gebeuren in zijn voordeel. Toch verbaasde het haar dat hij het niet gewoon zei. Toen hij het had over rusten, haalde ze haar schouders op. Ze kon wel iets hebben. Ze was ooit met haar dommigheid bij een beer terecht gekomen en had drie grote littekens over de zijkant van haar lichaam lopen die net bij haar navel stopte. Dat was namelijk erger als dit.
"Als dat betekend dat er iemand vermoord mag worden. Dan wil ik mee." Ze had zin om te vechten en ze had ook geen idee waar dat vandaan kwam. Dan kon ze misschien haar eigen pijn wat verdragen.
"Het gaat wel." Zei ze rustig en spoorde haar paard aan om in galop te gaan. Haytham zal vast hetzelfde doen en ze zou hem dan ook volgen.

De vechtlust was goed? Ze had gewoon iets nodig om haar pijn ergens anders op te kunnen richten. Ze zuchtte dan ook en keek voor zich uit. De sneeuw gaf altijd iets speciaals met zich mee. Het zag er altijd mooi uit, al hield ze niet altijd van de kou. Ze hoorde haar naam, keek naar hem op en het verbaasde haar dat hij degene was die iets vroeg. Hij wilde wat meer weten van degene waarmee hij samenwerkt? Ze slikte, wat moest ze zeggen? Eerlijk dat ze uit de stam was gezet door hoe ze eruit zag? Dat was misschien ook niet nodig.
"Ik ben opgegroeid bij een oudere vrouw, zij heeft me geleerd te overleven en wat het inhield om buiten een stam te wonen." Zo begon ze haar verhaal en ze wist niet hoe ze precies het verhaal verder moest doen.
"Ze was overleden toen ik twaalf was en toen heb ik tot nu voor mezelf gezorgd. Als ik een voet in de stad deed, werd ik vreemd aangekeken en lieten ze erg blijken dat ze me weg wilde hebben. Een stam was ook niet echt die me met open armen ontvingen." Ze haalde haar schouders op, waarna ze naar hem keek. Een man die indianen lastig viel?
"Maar wat deed die man dan?" Vroeg ze toen nieuwsgierig.

"Ik ben geen ander leven gewend, dus een rot leven is het ook niet helemaal geweest." Zei ze hem dan eerlijk, nu snapte hij dat ze was zoals ze was? Dat was erg aardig van hem, maar wist niet of dat erg positieve bedoelingen had. Ze luisterde naar zijn verhaal, het ging weer over Ziio, waardoor ze in de gaten kreeg dat hij nog ergens hoop had. Ze wist niet met volle honderd procent zeker of de vrouw dood was, maar zover ze wist was het dorp afgebrand. Toch hield ze verder haar mond erover, dadelijk zei ze iets wat niet waar was.
"Ik vind je ook geen type om Indianen te bevrijden en op een reddingsmissie te gaan voor goedheid." Ze keek naar de appelboom en stapte af. Ze streelde even over de hals van het dier.
"Maar blijkbaar heb ik het fout." Meldde ze hem daarna, met een flauwe glimlach keek ze dan ook naar Haytham om daarna een zucht te slaken. Haar lichaam was weer iets beter en haar level van enthousiasme was wat gedaald doordat ze zo hard gevallen was en ze ook nog eens haar verhaal moest vertellen.

Kanta schrok van zijn beweging. Hij verstopte zich en Kanta bleef roerloos staan, niet wetend wat ze moest doen. Had hij er geen teken voor, als het de bedoeling was dat zij het tenminste ook deed.
Assassins, ze had het goed gehoord, erg handig. Daarbij was ze niet ontzettend goed in het vechten dichtbij. Ze was goed in het handelen van haar pijl en boog.
"Wat zijn ze?" Mompelde ze hard genoeg voor Haytham om te horen, maar ze zal er niet echt antwoord op verwachten. Het was uiteindelijk meer tegen zichzelf.
"Dan heb ik geluk dat je haar hebt ontmoet, maar waarom ga je haar niet opzoeken?" Vroeg ze toen aan hem. Waarna ze haar hand ophief om een appel te pakken.

Ze keek naar hem, ze moest die mensen dus ontwijken? Dat moest vast niet zo'n groot probleem zijn... Haar lichte ogen keken weer even naar de appelboom en daarna even naar Haytham.
"Niet iedere indiaan is een bomenknuffelaar." Ze haalde haar schouders op, zij wilde juist weg uit het bos. Niet omdat ze niet kon overleven, maar omdat ze er teveel pijn aan over had gehouden. Ze wilde ergens anders zijn en de stad was het enige wat ze kon bedenken. Nu had ze daar ook eindelijk een kans voor, een kans dat ze misschien in de stad kon verblijven. Die gedachte zorgde voor een kleine glimlach, waarna ze nog een appel uit de boom haalde. Ze liep naar Haytham om hem er een aan te reiken.
"Geen kinderen dan?" Vroeg ze hem rustig, ze vroeg zich af hoe oud hij eigenlijk wel niet was. Maar dat was iets wat ze hem nog net niet ging vragen.

Hij wist toch dat niet andere indianen zo waren? Dat viel haar weer mee, ze wist namelijk niet hoeveel hij werkelijk van indianen wist. Ook al deed hij niet negatief over ze. Ze konden toch niet altijd handig zijn als ze in een stam woonde. Zelf vroeg ze zich af wie haar moeder en vader was, maar daar zei ze verder niks over. Ze glimlachte toen hij haar bedankte voor de appel. Waarna ze er zelf toch ook nog een voor onderweg uit de boom trok. Daarna stapte ze op het paard, ze moesten spoedig verder en dan konden ze maar beter snel gaan. Ze nam een hap van de appel om daarna naar hem te kijken. Het verbaasde haar bijna dat hij geen.. verloofde? Zo noemde ze dat toch? Had gehad, ze wist niet waarom ze het raar vond, maar ze had ergens verwacht dat hij een vrouw had en kinderen. Niet dat het haar verder uitmaakte, ze had het idee dat zijzelf ook niet echt een leuke man zou kunnen vinden.

Kanta was blij dat hij eindelijk op zijn paard klom, al deed haar lichaam nog wat zeurderig. De grootste pijn was weg op dit moment en dat was een opluchting voor haar. Ze keek verbaasd om naar Haytham, ze dacht dat hij niet zo hield van vragen en ergens dacht ze dat hij stilte fijn vond. Maar hij zei iets, of ze een vriend had of een man. Ze zuchtte, hoe graag ze het misschien had gehad. Iemand waar ze wat meer om gaf, waardoor ze niet alleen was. Het was er niet, ze werd als raar beschouwd en als er ook maar iemand met haar om ging, werd deze uitgelachen. Want zij was vreemd, ze was een halfbloed volgens iedereen en dat mocht niet. Ze sloeg haar ogen neer bij die vraag en schudde haar hoofd.
"Nee, nooit gehad." Zei ze enkel, liet de stilte vallen op dit moment. Ze had het nog nooit gedaan en ook al had ze er soms naar verlangd, het was nu toch iets waar ze niks aan had. Dus ze had het weggeduwd, ze was wel eens aan de rand van de stad in een boom gaan zitten om te kijken naar jongens. Maar zodra ze ook maar een voet op de stenen deed, werd ze raar aangekeken en het liefst weggejaagd.
"Zoals ik zei, geen stam en in de stad mag ik ook niet komen." Zei ze en haar schouders ophaalde. Al vond ze het iets erger als dat ze zichzelf voordeed, niet omdat ze het graag wilde doen. Maar voornamelijk onaantrekkelijk, ze voelde zich er onaantrekkelijk door.
"Waarom heb jij geen vrouw gehad? Je hebt voldoende keus." Ze wilde het vooral niet over zichzelf hebben, het voelde vreemd en ze merkte dat ze nogal een vreemd leven had gehad.

Ze wist niet of ze het werkelijk zo erg vond, het was niet dat wat ze erg vond in ieder geval. Al had ze het niet erg gevonden om het te doen of het niet erg gevonden als iemand haar zag staan. Maar dat was nu eenmaal zo, ze fronste bij zijn woorden. Wist niet precies wat hij ermee bedoelde en als het een compliment moest voorstellen, dan kwam het zo in ieder geval niet helemaal bij Kanta over. Niet dat het veel uitmaakte, het meisje wist namelijk niet zoveel af van het sociale gebied.
Ze luisterde naar zijn woorden, was er verbaasd over dat hij blijkbaar hoorde bij de andere groep. Ze vroeg zich ergens af waarom hij zichzelf niet 'thuis' voelde bij hen. Maar ze had al wel iets geleerd van het korte avontuur in de stad en bij Haytham. Niet teveel vragen, je kon nog wel eens te diep graven en dan waren er mensen boos. Al viel het bij Haytham nog wel mee. Ze luisterde verder en glimlachte flauw.
"Niet slim van haar." Zei ze toen hij klaar was met zijn verhaal. Niet omdat ze Haytham nu zo leuk vond, maar omdat ze weer naar het bos was gegaan. Kanta zou hoe dan ook voor de stad kiezen, daar had je huizen en vooral in de winter was dat vast een stuk warmer als buiten. Daarbij moest Kanta het ook alleen overleven en had ze niet de hulp van andere waar ze op kon steunen.
"Dan had ze vast een belangrijke stam." Dit zei ze iets afwezig, misschien ergens wat treurig. Ze had als klein kindje zo vaak gevraagd of ze erbij mocht en waarom ze niet in de stam mocht. Dat Kanta ergens warmte en familie mistte.

Ze glimlachte naar hem, ergens begreep ze het wel. Zelf had ze ook niet de behoefte om iemand te hebben, ze voelde zichzelf er misschien niet goed genoeg voor.
"Je wil er als eerste zijn? Dan zul je toch echt wat beter je best moeten doen." Ze grijnsde naar hem en spoorde het paard aan om in een galop te gaan. Zo snel als ze kon, tussen de bomen door. Dat hij werkelijk aan het ontwijken was had ze niet eens door, wat dat betreft was ze niet eens bezig met dingen zoals sociale contacten en het viel haar mee dat ze zo rustig kon zijn bij hem. Natuurlijk bleef ze haar vreemde streken nog houden en ook al wist ze niet helemaal waar ze naartoe moest, ze bleef gewoon de kant op gaan waar ze steeds naartoe gingen.

Ze merkte dat hij niet meedeed en dit zorgde bij Kanta voor een zucht. Haar ogen sloeg ze neer en liet het paard iets afremmen, zorgde ervoor dat Haytham weer voor zou zijn. Dan zou ze hem wel netjes volgen. Had ze eindelijk weer contact met mensen, was het met iemand die helemaal niks leuk leek te vinden. Wat verwachtte hij? Dat iedereen zo saai was als hem…. Weer een zucht, natuurlijk werd dit een gezellige dag. Ze wilde haar mond open doen, maar besloot dit niet te doen. Ze had dan sowieso langs hem moeten rijden en ze had geen zin om op dit moment meer moeite te moeten doen.

"Kinderlijk?" Ze keek hem met een frons aan, hij vond alles kinderlijk als het niet in zijn straatje paste. "Plezier maken is iets anders als kinderlijk." Siste ze hem boos toe. Hij zei dat ze dit beter te voet konden doen en Kanta liet haar paard dan ook stoppen om er af te stappen. Ze keek met haar groene ogen om zich heen en vervolgens begon ze te lopen, ze zag vanzelf wel of hij mee kwam. Als hij haar werkelijk zo kinderlijk vond, dan kon hij opdonderen. Ze had geen zin in gezeur van iemand die dacht dat hij perfect was. Want zo zag Kanta hem, iemand die dacht dat alles wat hij niet had geleerd. Meteen een stomme benaming moest krijgen, ze beet haar kaken op elkaar. Dit ging nog leuk worden en als hij het echt te bond ging maken, dan kon ze altijd gaan.