Nova:

Ze keek hem ongelovig aan, wat ging hij doen? Ze geloofde dan ook niet wat ze zag.
"Je gaat jezelf niet vastzetten?" Vroeg ze hem vragend, verbaasde zichzelf erover dat hij dat werkelijk ging doen. Ze liep dan ook naar hem toe en ging op haar knieën voor hem zitten. Dichtbij, zodat hij haar wel wat zou kunnen doen.
"Wil je mij vermoorden?" Vroeg ze aan hem, keek hem met haar blauwe ogen vragend aan. Hoe kon hij dit bij zichzelf doen? Nova snapte niet waarom hij dit eigenlijk deed in de eerste plaats.

Nova:

Ze geloofde ergens niet dat hij haar zou verwonden. Ze zuchtte dan ook, hij sliep de afgelopen maanden zo? Zij was het er niet mee eens, ook al was het misschien goed voor hem en andere. Konden ze hem niet beter leren dat hij wist wat hij deed?
"Dat heb je me ook verteld, maar we gaan ervoor zorgen dat je die wel kan controleren." Ze glimlachte, wist niet eens of het mogelijk was. Toch ging ze naast hem zitten, al wel tegen de boom aan en hun schouders raakte elkaar dan ook. trok haar benen tegen zich aan en keek voor zich uit. Ze wilde niet met iemand reizen die zichzelf niet kon controleren als het avond was. Wat als er een tijd kwam dat hij zichzelf nergens aan vast kon maken? Het was dus ook belangrijk dat hij het onder controle zou kunnen houden, als hij niemand wilde vermoorden.
"Truste." Zei ze zacht en haar hoofd op haar knieën liet rusten.

Nova:

Hij sprong direct op en ze zuchtte dan ook.
"Weetje, angst wakkert dingen aan." Zei ze rustig en klopte op de plek waar hij net zat. "Kom terug zitten, je doet me niks. Als je dat wel bijkt te doen, zal ik niet meer hier slapen." Ze glimlachte en keek nu weer voor zich uit. Door angst werden gevoelens heftiger en kon het zijn dat je dingen anders zag en deed.
Weer zei hij dat ze aan de overkant moest liggen en nu stond ze op, keek hem streng aan. Waarna ze voor hem ging staan.
"Doe me dan iets aan, ik beloof dan uit je buurt te slapen. Maar de angst die je voor jezelf hebt maakt dit er allemaal niet beter op. Ik geloof niet dat je iemand pijn wilt doen." Ze wilde een van zijn handen pakken om deze tussen haar slanke vingers te houden. Gewoon om hem te laten weten dat hij niet bang hoefde te zijn. Dat zij niet bang voor hem was, al voelde ze de zenuwen wel degelijk door haar lichaam gaan.

Nova:

Ze zuchtte, hij trok zijn hand weg. Het was alsof hij werkelijk bang was voor wat hij deed. Langzaam zag ze de kettingen van zijn polsen vallen en nu wist ze dan ook dat die dingen dus blijkbaar geen nu hadden. Maar waarom zat hij er dan iedere ochtend weer? Zoals hij haar in ieder geval vertelde, maar haar lichte ogen keken op toen ze een gil hoorde, toen keek ze naar hem. Wat moest dit voorstellen.
"Wat moet je?" Vroeg ze en keek hem neutraal aan. De haartjes in haar nek stonden omhoog. Ze was bang, maar ergens voelde ze ook niet de drang om bang te zijn. Hij zou haar vast niks aandoen, toch?

Nova:

Ze beet haar kaken op elkaar, dit had ze niet verwacht. In gedachte riep ze zichzelf op om sterk te blijven. Angst zorgde voor verkeerde dingen, ze hield haar rug dan ook recht en ze sloeg haar armen over elkaar heen. Haar blauwe ogen keken recht voor zich uit, ze kon namelijk niet echt meer naar hem kijken.
"Wat als je in een taal praat die ik wel kan verstaan?" Vroeg ze hem rustig, je kon echter wel horen dat ze niet helemaal zeker was. Ze rechtte haar rug dan ook iets.
"Wat als je probeert terug te vechten Maliak, je bent daar heus nog wel ergens." Probeerde ze dan rustig, ze wilde namelijk niet bang of wanhopig over komen.

Naam: Quenya/ Allatar
leeftijd: 3000
Ras/ soort: Tovenaar
Foto/uiterlijk:

Woonachtend in welke stad? : rondzwervend
Extra: Ze gebruikt sinds de oorlog om de ring de naam Quenya al niet meer. Ze heeft de naam van haar echte ik aangenomen, de naam allatar, een van de twee blauwe tovenaars.

Maliak

Hij luisterde niet haar haar, je zag enkel weer de zwarte schaudw voorbij suizen richting het bos, waar nu ORcs uitkwamen zetten. Niet een klein groekje trouwens, een aardige groep, en nu begon Makial ook met enorme vaart op haar af te komen, terwijl hij begon te vlammen. De ruiters gingen opzij, terwijl hij nu op haar af kwam, met volle kracht. Hij lachte nog altijd gemeen, duidelijk dat makial zichzelf weer volledig verloren had momenteel.'' Dol Goldur...'' sprak hij , en had het dus over de verlaten vesting, dezelfde vesting wat een duistere kracht bezat.'' Meet me in Dol goldur..'' sprak hij nu, terwijl de rook bij haar weg ging, de ruiters er achter aan gingen, en zelfs de orcs, die wel naar haar bloed leken te kwijlen, vertrokken richting de bergen.

Makial

Hij zweefde verder, terwijl zijn eigen paard nu ook langs Nova zou renne, en felrode ogen, en gewoon door zou galloperen, achter de ruiters aan, waar Makial plaats nam op het paard, en naar Dol guldur doorreed. Hij werd niet zichzelf, hij bleef de zwarte schaduw. Je hoorde verderop mensen gillen, en zwaarden kletteren, een groepje mensen wat op weg was voor de jacht, lag nu onthoofd op de weg, een van hen vermoord door Makial, en die had ook een wond die direct dicht schroeide, alsof het was verbrand door de heetste vuren van de hel. De ochtend viel toen hij in Dol goldur aan kwam, de ruiters en paarden verdwenen, en hij veranderde terug, en net op het middenplein van Dol guldur, het centrum van Mordor, klapte hij van zijn paard, en bleef zo even op de grond liggen.

Makial

Hij antwoordde niet, hij lag momenteel op de grond van het centrum in Dol guldur, terwijl de orcs zich naar binnen drongen, en verzamelden in Dol gudr. Geen lklein leger, nee 100den die klaar stonden om het be vel van Makial uit te voeren, en op te rijzen als hij het zei. Zijn zwarte paard hinnikte even en rende angstig Dol goldur uit, en racete keihard langs Nova, met de oren plat in de nek, terwijl die door bleef galloperen. Maar Makial deed of zei nog niets, hij lag op de grond, te slapen eigenlijk.

Allatar

de jong uitziende vrouw liep rustig over de bergen heen, tussen de gleuven en al. Ze was onderweg nasr rivendell aangezien ze daar samen zou komen met de andere tovenaars die samen met haar middle earth beschermden. Ze was een jonge maagd, seks was ook iets wat ze niet mocht om rein te blijven. Ze liep rustig de trappen op van rivendell en groette lord elrond kort voor ze verderop op een bankje plaats nam. Gewoon ging zitten meer, want de andere tovenaars waren er nog niet. Ze nam de blauwe kap van hasr hoofd waardoor haar lange blonde haren die bijna leken te stralen tevoorschijn kwamen.

Nova:

Een rilling liep over haar rug en ze zuchtte. Te ver, ze was hier al te ver mee gegaan. Waarom was ze niet omgedraaid, had ze zo weinig angst van de dood. Dood was niet iets wat ze wenste, langzaam zetten ze een paar passen naar voren en schrok toen ze iemand op de grond zag liggen. Ze kon niet zo snel zien wie het was en haar voetstappen werden sneller. Snel hurkte ze bij hem neer en ze was al bang dat hij het was.
"Makial." Zei ze zacht en een hand op zijn wang legde. "Word wakker." Ze hoopte in ieder geval dat het niet erg was. Maar hij leek nog te ademen, dus ze hoopte dat hij nu gewoon flauw gevallen was of iets in die richting.

Makial

hij bleef nog liggen, al steeg uit zijn handen nog rook op, en begonnen orcs hun te omsingelen en hun wapens op Nova te richten." Neem afstand, elf. " sprak een van de grootste orcs die er in de groep stond. " onze Dark lord wenst dat niemand hem aanraakt. " sprak hij en Makial stond nu ook op, en zijn ogen waren niet van hem. Hij snoof even en keek naar haar." Blijf van haar af." Sprak hij zwaar en keek naar de orcs." Zij heeft de mogelijkheid mij te volgen, om de dark queen te worden." Sprak hij en keek met een grikns naar haar. Zijn ogen, net kleine vuurballen met een spleetje erin keken naar haar." Ik weet wat ik ben, half elf, half Necromancer, kleinzoon van Sauron. Hij praat tegen me.. vertelt me dst deze wereld genoeg licht heeft gezien,en hij heeft gelijk!" Sprak hij en een zwarte mist trok de lucht in terwijl duidelijk de zwarte kant van Makial nu had gewonnen. De lucht werd langzaam aan donker, en binnen enkele uren zou heel middle earth in duisternis gehuld zijn.

Allatar

de jonge tovenaar keek naar de man die in haar richting keek en knikte vriendelijk naar hem voor een moment terwijl ze rustig op stond en zich even omdraaide en naar de bergen keek. Ze voelde al dat iets niet helemaal goed zat em slikte toen ze het zag, eveneens in de verte trouwens,maar het baarde haar nu al zorgen. Waarom kwam die duisternis zo snel, en zo sluipend? Ze slikte even en keek nog even naar de jongeman voor een moment, kijken wat zijn reactie hierop was, want dit was niet normaal. Ze schrok en sprong in de houding om aan te vallen, toen ze een vreemd lachje hoorde en keek om, maar toen ze zag wie het was, nam ze weer een normale houding aan." Rumplestiltskin. Goed dat je er bent." Sprak ze rustig en knikte even. Hij was toch een beetje de leider, de machtigste van hun allen.

Nova:

Nova zuchtte, keek naar hem. Had zij dit werklijk gedaan? Ze hoopte het niet in ieder geval. Ze hoorde andere voetstappen en toen ze op keek, zag ze orcs. Haar hand haalde ze langzaam van zijn gezicht af, toch fronste ze bij de woorden van hem. Dark lord? Hij maakte een grapje zeker…. Ze zuchtte. Wilde haar mond open doen, maar schrok van de stem van Makial. Hij zei dat zij de mogelijkheid had om hem te volgen en dark queen te worden. Dacht hij werkelijk dat ze dat ging doen?
"Je bent niet alleen Necromancer." mompelde ze en naar hem keek. Nee, hij mocht niet verdwijnen. Waarom moest hij nu zo doen, natuurlijk had ze van de naam gehoord. Maar wat hij zei stond haar dan ook totaal niet aan.
"Het is niet aan jou om zoiets te doen." Mompelde ze en keek naar de orcs. "We gaan kijken of ze je kunnen helpen." Ze slikte, hoopte dat hij mee zou gaan. Dat hij niet te ver verdwenen was.