Naam: Nathaniel Esposito
Leeftijd: 24
Geslacht: Male
Innerlijk: Nieuwsgierig, zit vaak met de neus in de boeken, lief,intelligent, kan soms betweterig uit de hoek komen, is bang voor alles dat meer dan vier poten heeft.
Uiterlijk:
Extra: Hij rookt en hij heeft tourette.

Rhyme:

Haar moeder was in haar nopjes. Alles was gegaan zoals het hoorde te gaan. Ze waren op de Titanic, hadden een tweederangs kaartje en met veel geluk sliep Rhyme alleen. Hoefde ze niet bij haar moeder en stiefvader te slapen. Zijzelf had altijd gedacht dat het in sprookjes voorkwam, maar haar stiefvader was werkelijk een vervelende man. Zat haast geheel vol met haat en als het kon, dan deed hij haar pijn. Zei dingen, sloeg haar. Maar haar moeder had haar nooit geloofd. Een zucht, ze was blij alleen te kunnen zijn. Ze liet haar kaartje zien en ze liep naar haar kamer. Een mooi bed en hoe kon het ook anders, een ruime kamer. Ze was ergens benieuwd hoe de eerste er wel niet uitzagen. Maar ze kende niemand die zo rijk was dat deze daar verbleven. Daarbij kende ze niemand als enkel haar moeder en stiefvader op dit schip. Echter hielden ze totaal niet van het zien van Rhyme in een conversatie. Vooral niet met een jongen, of oudere man. Vooral als ze met iemand die ouder was als 25 sprak of er al op leek, werd het een ramp. Haar grijze ogen zochten naar iets leuks om te doen. Haar moeder klopte aan en kwam binnen.
"Hoe vind je het?" Rhyme knikte.
"Heel mooi, ik ga dadelijk even het schip verkennen." Met dat gezegd te hebben stond ze op. Haar moeder liep mee en Rhyme deed de deur achter haar op slot en liep dan ook over het schip. Bij het bovendek bleef ze staan, zag een jongen zwaaien naar iets wat waarschijnlijk familie was en glimlachte dan ook. keek weer voor zich uit, terwijl het jurkje dat net op haar knieën kwam, vrolijk wiegde door de wind.

Rhyme:

Haar blauwe ogen keken over het water heen. Haar moeder stond wat ongeduldig naast haar. Te oplettend, over alles.
"Mam, ga anders even kijken bij het zwembad?" Vroeg ze rustig en haar moeder keek op en toen Rhyme omkeek, zag ze dat er een jongen aan kwam. Ze keek veelzeggend naar haar moeder. Ze moest niks stoms gaan zeggen. Toen knipte hij in zijn vingers en keek om naar de jongen. Een lach op haar gezicht.
"Ja, dit is sowieso de eerste keer voor de titanic, toch?" Haar moeder legde een hand op haar schouder.
"Maar wij moeten gaan." Duwde ze gelijk haar zin ertussen en Rhyme schudde haar hoofd.
"Ik ben er zo mam." Ze haalde de hand van haar schouder af en gaf haar moeder een zacht duwtje. Haar moeder twijfelde, zuchtte toen.
"Maak het niet te lang." Zei ze vluchtig en Rhyme zuchtte. Hier ging ze nog problemen mee krijgen als ze terug was. Maar de jongen had iets, dus ze vond het lullig om dan te zeggen dat ze weg moest. Dadelijk dacht hij dat het daaraan lag.
"Jij al eens op een schip gezeten?" Vroeg ze hem toen haar moeder uit het zicht was.

Rhyme:

Een schrik reactie, was iets wat ze niet kon verbergen toen hij hard het woord fuck zei. Ze slikte, kwam het door haar? Misschien moest ze gewoon haar mond houden... Ze slikte, glimlachte wat moeizaam. Ergens verlegen haast, want ze was nog nooit met iemand omgegaan die zo deed. Hij vertelde dat hij voor een kaartje had gespaard, derde klas en om eerlijk te zijn had ze hem best een eerste klas kaartje gegund. Als je zo deed, dan was het alles behalve handig om rond te lopen.
"Ben je hier alleen?" Vroeg ze hem toen, een kleine verbazing in haar stem was te horen. Ergens had ze wel gehoopt dat zij alleen was, maar natuurlijk was ze met haar moeder en stiefvader.

Rhyme:

Hij bood zijn excuses aan dat hij haar had laten schrikken. Dit zorgde voor een glimlach, een oprechte glimlach. Want zelf had ze ook wel in de gaten dat zoiets vast niet de bedoeling was om als grap te roepen.
"Maakt niet uit." Zei ze dan ook rustig, probeerde zo min mogelijk op de tics te letten. Het was namelijk wel even wennen om met iemand te spreken die deze dingen deed. Hij vertelde dat ze maar een kaartje bij elkaar hadden kunnen sparen en ze had ergens met hem te doen. Medelijden was een groot woord, maar ze had gehoopt dat een tweede kaartje er voor hem ook wel in had gezeten.
Hij vertelde wat hij had en Rhyme knikte.
"Niet zenuwachtig worden dan." Zei ze hem met een brede glimlach en stak haar hand uit. "Ik ben Rhyme." Stelde ze zichzelf voor. Hij vertelde al wat hij had en ze wisten elkaars naam nog niet eens.

Nathaniel

Er verscheen een glimlach op zijn gezicht als Rhyme hem aangeeft dat het niet uitmaakt. Ja hij had wel vaker andere reacties gekregen op zijn tourette, mensen reageerden vaak genoeg op een manier alsof hij het allemaal expres zat te doen. 'Ik zal mmijn bbest doen om wat minder nnerveus te zijn' zei hij haar met diezelfde glimlacht uiteraard met wel nog wat tics er doorheen. Wanneer ze haar hand uitsteekt pakt hij haar hand vast en stelt zichzelf dan ook voor nadat zij zich had voorgesteld. 'Ik ben Nathaniel' zei hij haar.