Ze had zich rustig omgekleed in haar kamer naar wat nette droge kleding omdat het nog steeds koud was in het huis. De haard bracht wel langzaam aan meer warmte door het huis wat het wel iets aangenamer maakte. Ze fatsoeneerde even haar haar nog voor ze weer rustig naar beneden liep en zich weer een beetje tegen Enrico aan begon te nestelen, of hij nou nat was of niet, ze had het koud. Haar ogen sloten weer even voor een moment en zonder wat te zeggen kroop ze weer bij hem onder zijn vest en nestelde zich knus tegen zijn lichaam aan. "Je blijft warm." Murmelde ze zacht en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan en slaakte een zuchtje. Ze hoorde voetstappen aan de deur en al snel het geklop. De stem van Haytham liet zich ergens diep vanbinnen kapot gaan van de angst. Hij wist hoe hij was. Maar misschien drong ze toch wat tot hem door. Ze slikte even. "Haytham." Fluisterde ze naar Enrico toe en keek naar de deur. "I'll be there in a minute!" Sprak ze even naar de deur en kroop weer van Enrico af. "Wish me luck." Mompelde ze en liep richtingde deur. Ze zette de vergrendeling erop zodat de deur niet helemaal open kon en hij dus nu op een kiertje stond en door dat kiertje keek ze hem aan. "Yes?" Vroeg ze rustig. Perfecte gelegenheid dat Enrico zich ook eens liet horen, ook al had ze het liever morgen zien gebeuren. "Before you kill me or something, someone wants to talk to you." Sprak ze daarna dan ook even rustig, al hield ze ten alle tijden de vergrendeling op de deur.

Ze bleef er ergens toch rustig bij en keek naar Haytham's houding en af en toe om naar Enrico. Ze zuchtte toen hij begon over het verraden van de Templars door 'verliefd' te raken op een assasin. Wat ze niet was, maar dat kon ze niet zeggen nu Enrico erbij was. Ze keek naar het mes dat hij tevoorschijn haalde en slikte even, liet de twee nu een beetje hun gang gaan. Ze haalde de deur van de vergrendeling af en opende die wat meer. "It's not a joke." Sprak ze enkel en leunde tegen de muur aan. "Well I'm sorry that I fell in love." Sprak ze lichtelijk beledigd nu. Ze liet de twee weer even en toen Haytham haar wat vroeg keek ze naar Enrico. "Calme, sweet and cute. But that's no use for you, so: Calme, effective and trustable." Sprak ze rustig tegen Hautham en keek hem weer aan. "Try him. I'm still not a templar, so you have to decide." Zei ze rustig en liep weer richting Enrico en ging naast hem staan. "Also about killing or not killing me." Sprak ze dan ook nog even. "I just made it easier for you." Sprak ze rustig tegen Haytham terwijl ze lichtjes tegen Enrico aan ging leunen en zijn hand vast nam om met zijn vingers een beetje voorzichtig te spelen. Uit pure nervositeit. "Or you can kill both of us." Ze haalde haar schouders lichtjes op en keek dan weer even op naar Enrico.

Ze bleef wat tegen Enrico aanleunen en keek naar Haytham toen hij weer begon te praten. Ze slaakte een zuchtje en keek naar Enrico. Had Haytham het door? Van haar dan, Enrico leek werkelijk verliefd te zijn op haar. Ze af maar een knik en keek weer even naar Enrico die nog wat zei. "Oké." Zei ze zacht tegen Enrico op zijn woorden en duwde een kusje op zijn wang, net naast zijn lippen. Ze liet zijn hand los en keek hem aan. "Tot zo lief." Fluisterde ze nog en begon richting het kamertje te lopen, opende de deur en stapte er naar binnen. Ze deed de deur dicht en ging ook al rustig zitten nu. "Zeg het maar." Mompelde ze nu en keek Haytham aan. Wat wilde hij nou eigenlijk? Wilde hij haar vermoorden of niet? Of ging het over een ander onderwerp? Over de nepliefde van haar naar Enrico toe. De arme jongen. Ze wachtte tot Haytham antwoord gaf en keek hem verwachtingsvol aan. "Ik wacht." Sprak ze. Ze keek af en toe naar de deur om zeker te zijn dat Enrico niet zou meeluisteren en op een afstand bleef staan, dit hoefde hij allemaal niet te weten.

Ze keek naar Haytham toen hij begon te praten en meteen de vraag stelde waarom ze Enrico aan het lijntje hield. Dat was niet helemaal waar aan de ene kant. "Well, I wanted him to fall in love with me so I'd make you happy. Bu he wants to tell everything like that, so my plan is en bit... Awkward." Sprak ze dan ook omdat ze de woorden niet vond. "And, deep inside I really love him I think. It has to come with time." Zei ze rustig en keek hem weer aan. "And yes, it is the Enrico you are talking about. As long as I can keep this up I'll live. And if the feelings come, I have nothing to worry about." Zei ze rustig tegen hem en liet hem zijn verhaaltje maar doen over de vader van Enrico dat dat een goede spion was. Ze zuchtte zachtjes en liet hem uitspreken tot de laatste woorden. "We'll be there. I'm going to prove myself, the same goes for Enrico." Zei ze rustig en stond al weer een beetje op omdat ze al weer naar Enrico toe wou, dus dat tikkeltje gevoelens waren er wel. "Anything else?" Vroeg ze nog even en wachtte rustig tot hij nog wat zei of zei dat er niets meer was.

Ze keek hem aan en knikte. "Okay Haytham." Sprak ze dan ook nog tegen hem en luisterde nog even naar hem tot de laatste woorden. "Yeah, you don't have my dad anymore to deal with that." Mompelde ze enkel nog en wachtte tot hij echt haar huis uit was voor ze de voordeur weer sloot en dan weer richting Enrico liep. Ze gooide nog even wat hout op het vuur en keek door het raam Haytham nog even na voor ze bij Enrico weer op schoot kroop. Haar handen hadden het ondertussen alweer ijskoud waardoor ze zich weer onder zijn vest wrong en har ijskoude handen op zijn warme, gespierde borstkas legde. "Een oude brompot, dat is wat hij is." Murmelde ze zachtjes en kroop helemaal tegen zijn lichaam aan om zich weer wat op te warmen. "Morgen ochtend moeten we naar Lexington. Dan moeten we ons bewijzen." Zei ze zachtjes en wreef voorzichtig een beetje over zijn borst heen met haar handen om die wat sneller op te warmen. Ze zei ook maar niets over dat Haytham zijn oom was, misschien wist hij het al. Maar dat dacht ze niet echt. Ze sloot haar ogen even rustig en nestelde zich goed tegen Enrico aan. "Wat wil je nog doen vandaag eigenlijk?" Mompelde ze opeens.

Ze keek naar hem en glimlachte even. "Ook fijn weer in jou armen te kunnen kruipen." Glimlachte ze en ontving zijn kusje. Ze lachte flauwtjes met zijn eerste woorden. Dat was hij ook jammer genoeg. Ze glimlachte weer eventjes. "Nou, je moet vreeme dingen doen om je ouders trots te maken hmm." Glimlachte ze en streelde zijn borst een beetje met zijn handen en kriebelde hem een beetje daar. "Ja, vooral om dat ja." Mompelde ze het over het bewijzen voor morgen. "Haytham vind het niet zo leuk dat ik met jou ben, maar dat heb je wel al gemerkt denk ik hmm?" Glimlachte ze en streelde gewoon verder over zijn borst heen en hoorde de woorden van dat het enige wat hij vandaag nog wilde doen, van haar genieten was. Ze giechelde daarbij wat meisjesachtig en voelde al snel zijn lippen op de hare. Ze zoende hem liefjes mee en was blij dat hij niets probeerde met zijn tong. Daar had ze namelijk nog altijd geen boodschap voor. Ze wilde het gewoon niet, later misschien maar nu zeker niet. Ze legde haar benen om zijn heupen heen terwijl haar handen nog steeds op zijn borstkas steunden. Kon zij er aan doen dat het zo prettig aanvoelde? Ze duwde hem ietsjes voorzichtig neer en keek hem dan vrolijk aan. "Mijn rug deed pijn." Klonk ze onschuldig. "Maar ik denk dat ik zo meteen toch ga slapen, het is nog vroeg, maar het duurt altijd een eeuwigheid voor ik uit mijn bed kom." Zei ze zacht en drukte even enkele plagerige kusjes op zijn schouder naar zijn hals toe en keek hem dan weer aan. "Of zullen we eerst even ergens wat gaan eten? Ik heb namelijk nog niet gegeten en dat kun jij denk ik ook wel gebruiken?" Glimlachte ze en keek hem met vrolijke oogjes aan. Ze vond dit heel vermakelijk om te doen eigenlijk, hem zo om haar vinger kunnen winden. Maar ze zou wel doen wat Haytham had gezegd. Ze moest oppassen als hij werkelijk zo een goede assasin zou zijn als Hay had verteld. Dus zou ze wel zorgen dat ze misschien ook gevoelens kreeg voor hem, als dat al zou lukken althans. Ze dacht van wel. Ze genoot van zijn aanrakingen en van zijn zoenen, van zijn warmte die haar liet opwarmen. Ze slaakte even een genietend zuchtjes en duwde weer wat kusjes van zijn schouder naar zijn hals toe en naar zijn kaaklijn. Dit was gewoon zo vermakelijk om te doen, en ze vond het prettig er ook wat plezier aan te beleven. "Al zul je dan wel even wat andere kleding aan moeten als je wat wilt gaan eten, je bent kletsnat." Fluisterde ze zwoel bij zijn oor en streek even door zijn haar heen met één hand

Ze slaakte ook een zuchtje en liet hem rustig uitpraten nu, legde haar hoofd rustig tegen zijn borst aan en sloot haar ogen even. "Hmm, ik moest enkel leren messen werpen en free runnen." Zei ze zachtjes. "Zwaard is niet zo moeilijk." Zei ze zacht tegen hem en streek zacht over zijn borst heen en volgde zijn blik even en zag ook Achilles. Dit was niet best. Ze bleef echter wel gewoon bij hem liggen en sloot haar ogen weer even. Toen hij over de kleding begon keek ze hem weer aan en glimlachte weer even naar hem. "Waarom niet in de kleding van mijn vader? Hij heeft mooie kleding hoor, puh." Sprak ze en legde zich weer neer op zijn lichaam tot ze het geklop hoorde en het gekletter op het dak. Ze stond mee met hem op aangezien zij nog in zijn jas zat verwikkelt en keek hel aan toen hij haar vroeg om zich te verstoppen. "Nee. Ik ga me niet verstoppen in mijn eigen huis gek." Sprak ze dan ook tegen hem en keek weer even naar de deur toen ze Achilles hoorde aan de deur. Ze snoof even en kroop uit zijn jas en liep rustig naar de deur toe en zette haar hand op het handvat en keek dan liefjes naar Enrico. "Mag ik?" Klonk ze liefjes aan hem en knipperde lief met haar ogen. "En hij bedoeld met je vader dat hij templar was. Je vader is de halfbroer van Haytham, en hij heeft daar blijkbaar mee samen gewerkt ofzo." Vroeg of laat kwam hij het toch wel te weten.

Kendra wachtte op zijn antwoord. Ze zuchtte zachtjes toen hij haar beet nam en tegen zich aan trok, zijn hoofd tegen het hare legde. Ze vond het wel fijn. Ze genoot er dan ook wel van. Haar handen hadden zich op zijn heupen gelegd en haar lippen waren tt een glimlach gekruld. Ze hoorde wel dat hij verbaast was over dat Haytham zijn oom was. Ze probeerde hem zachtjes vast te houden toen hij haar losliet en keek meteen naar zijn gezicht. Hij leek wat aangeslagen. Ze slikte en liet hem dan maar los. "Verstop je." Zei ze dan ook zacht tegen hem en keek weer naar de deur. Ze greep even naar een mes die Enrico bij zich droeg en maakte een snee in haar ene arm, in haar andere arm en aan haar hals, alsof hij haar had proberen te vermoorden. "Ga nu ergens verstoppen." Fluisterde ze nog en liep strompelend naar de deur en deed deze moeizaam open, keek met moeite door de deuropening naar de man en slikte even. De sneden deden wel pijn, waardoor ze zich ook beter kon inleven in haar rol, nu hoopte ze enkel dat Enrico het niet verpestte engewoon ging schuilen.

Kendra bleef aan de deur opening staan hoestte zachtjes en hoorde de stem van Achilles die ook al zijn mes had getrokken. Ze slikte weer even en leunde tegen de deurpost. "Hij is vertrokken, langs achteren enkele minuten geleden." Fluisterde ze moeizaam en hees, alsof ze elk moment dood neer kon vallen. Als ze haar nu zouden vermoorden was het toch lekker zo, Enrico zou het niet prettig vinden dacht ze in ieder geval. Ze begon echt gevoelens te kweken voor de jongen, gewoon omdat ze het spelletje echt begon te spelen en het door dat spel dus echt kreeg. Dus eigenlijk speelde ze niet zo veel meer met hem en was het bijna allemaal ook echt waar. Ze zakte door haar knieën, leunde nog steeds tegen de deurpost aan en sloot haar ogen vermoeid. Nou, het bloedverlies was misschien niet zo een slim idee geweest, maar misschien, heel misschien had het wel nut om Enrico te beschermen..

Ze keek nog even zwak op toen Achilles nog praatte maar deed er niets op terug. Ze zag ze allemaal vertrekken en een vlaag opluchting ging door haar heen. Het was haar gelukt. Toen ze echt uit het zicht waren kroop ze onhandig weer naar binnen en sloot de deur langzaam door er tegen te duwen. Als ze recht stond zakte ze toch weer neer. Ze bleef nu toch even op de grond zitten en sloot haar ogen weer even. "Enrico." Klonk ze zwakjes. Ze kon zijn hulp wel gebruiken namelijk nu ze er zo aan toe was. Ze keek naar de wonden, ze waren dieper dan gepland, maar het heeft wel gewerkt. Ze kroop richting het kamertje waar Enrico in zat en slikte eventjes, klopte zachtjes op de deur. "Enrico." Klonk ze weer, alleen iets smekender dit keer. Ze wilde nog niet doodgaan, daar had ze nog een te lang leven voor zich.

Kendra keek naar hem toen hij het kamertje uitkwam en naar haar keek. Ze glimlachte zwakjes. "Het is me tch maar gelukt, ze zijn weg voor nu." Fluisterde ze zachtjes en keek hem even na toen hij even door het huis rende om wat dingente gaan halen. Ze sloothaar ogen weer even en wachtte rustig tot hij terugkwam bij haar. Toen dat zo was keek ze naar de fles wijn en naar het water dat hij had meegebrach met de doek. Ze glimlachte weer even. "Je zult me niet verliezen." Zei ze zacht tegen hem en legde even haar hand op zijn wang en liet die dan weer afzakken. Ze voelde hoe de wonde in har nek even prikte en slikte eventjes. Het deed wel pijn, maar hij hielp alleen maar hiermee. Ze begon wel echt te merken dat hij vreselijk veel van haar moest houden als hij al een traan liet voor haar. "Ik zal niet dood gaan." Zei ze nog zachtjes tegen hem. "Ik blijf bij je." Voegde ze er nog aan toe en veegde zwakjes de traan van zijn wang af met een voorzichtig glimlachje. "Dankje dat je me helpt nu." Fluisterde ze ook eventjes en sloot haar ogen weer even om de pijn te doorbijten.. Ze voelde de doek nu om haar nek en hoe hij aan de andere wonde begon. "Ik hou van je." Fluisterde ze weer zacht en keek hem liefdevol aan in haar wat doffe ogen, de groene iets levendiger dan de blauwe..

Kendra glimlachte weer eventjes toen hij zei dat hij ook van haar hield en dat zij de zonneschijn in zijn leven was. Ze voelde zich week worden van binnen en liet een traantje vallen, van geluk. Niemand had haar ooit zo'n complimentjes gegeven. Ze voelde zijn lippen zacht op de hare toen hij met alles klaar was en ontving het kusje met alle plezier. Ze knikte even op zijn woorden dat hij al niet meer naar Italië wilde. Maar wel nog voor zijn moeder en zusje moest gaan. "Ik ga graag mee Enrico." Zei ze zacht en kroop wat tegen hem aan. Het voelde al veel beter nu die wonden waren verbonden. "Ik hoop dat ze niet terugkomen, ik wil niet dat ze je. Wat aandoen." Zei ze nu toch oprecht, de gevoelens waren er meer en meer aanwezig. "Ik kan niet meer zonder je, jij bent de eerste die me echt zo gelukkig heeft gemaakt." Fluisterde ze weer zacht en legde haar hoofd tegen zijn schouder, nog een beetje zwakjes maar dat was normaal door het bloed verlies. "Ik wil echt graag naar Florence met jou, je moeder ontmoeten." Zei ze weer liefjes en duwde weer een kusje op zijn lippen. "Ik ben echt blik jou nu te hebben." Fluisterde ze en nam zachtjes zijn jas wat vast en nestelde zich goed dicht tegen hem aan om weer wat warmte op te nemen van zijn lichaam.

Ze voelde hoe de traan weggeveegd werd en ze glimlachte wat dromerig naar hem. Ze was echt in de ban van hem geraakt momenteel, gewoon omdat hij haar dat complimentje had gegeven. Ze knikte weer even en kroop weer tegen zijn lichaam aan en duwde een kusje in zijn hals. Toen hij vertelde over dat hij er misschien klunzig uitzag maar toch een beete een rol van hem was. Nou, dat kende ze. Ze glimlachte een beetje en legde haar hoofd weer tegen zijn borst aan. "Haytham had me al gezegd dat je gevaarlijk kon zijn. Dus ik weet dat ik me rustig moet houden." Glimlachte ze liefjes en ontving zijn kusje nog even liefjes. Toen ze het gekras ook hoorde liet ze hem rustig los en wachtte tot hij terug tothaar kwam. Hij vertelde dat het de familievogel was en nu ook tot haar beschikking was. Ze knikte even en wachtte tot hij de brief had gelezen, maar het was blijkbaar geen goed nieuws. Ze nam de brief van hem over en las het even door. Ze slikte, legde de brief even weg en schoot meteen tegen Enrico aan om hem een knuffel te geven. "Het is zo erg voor je." Fluisterde ze medelevend en hield hem goed vast in haar armen.

Ze sloot Enrico helemaal in haar armen en legde haar hoofd tegen zijn borst. Hij was nog steeds nat, ze vond het dan ook niet zo prettig dat haar nieuwe kleding ook weer nat werd, maar dat was haar zorg even niet, dat was hij, zijn woede die nu naar boven kwam. Ze liet hem uitrazen en keek af en toe op. Toen hij het over ene Christina had keek ze op en bekeek hem wat vragend. "Wie is dat?" Vroeg ze zacht en keek naar wat hij deed met het verborgen mesje. Van haar mocht hij ze vermoorden, haar probleem niet. Ze keek naar hem en duwde zacht zijn hand met het mesje weg. "Rustig liefje, mij zullen ze nooit van jou afnemen." Zei ze lief en duwde een kort en voorzichtig kusje op zijn lippen, ze wilde hem niet kwader maken dan hij al was. Ze zuchtte zachtjes. "Ik vind het echt erg voor je, de assasins mogen dood neer vallen." Zei ze zacht en keek even naar zijn kleding wat nog nat was. "Hmm, doe die natte kleding uit lieverd. Misschien ben je ziek morgen, dan kun je geen goede indruk maken op Haytham. Ze was nog steeds wat zwakjes door het bloedverlies, maar toch probeerde ze voorzichtig zijn jas uit te trekken. "Alsjeblieft." Fluisterde ze nog even en keek hem aan in zijn ogen.