Ze slikte toen ze zijn armen weer voelde en kroop helemaal tegen hem aan. "Het komt nog wel lieverd, maar alsjeblieft laat me nu niet in de steek." Fluisterde ze en keek naar zijn ogen en veegde de traan weg van hem. "Het maakt niet uit, maar wat ga je doen àls ik misschien zwanger zou worden? Als ik een kindje van jou verwacht." Vroeg ze zachtjes. "Je zult het ooit wel loslaten, als de tijd er is, als je alles hebt goedgemaakt en het rustig in je hoofd is. Maar laat me niet in de steek." Fluisterde ze en krooop helemaal bij hem in de armen. "Ik hou ook van jou, alles komt wel goed." Fluisterde ze en keek ook even naar de vlekken op zijn broek en dan naar de hare, waar ook een vlek op zat door zijn goedje dat wat wegdrupte en haar bloed wat er tussen zat. Ze slikte en bleef bij hem nu, verstopte zich wat onder de jas die hij aanhad. Ondertussen hadden enkele zaadcellen zich toch kunnen verplaatsen naar haar baarmoeder, maar of er een kind uitkwam, geen idee. "Het was wel fijn." Fluisterde ze nu opeens, doelend op wat ze daarstraks gedaan hadden. "Ik vond het althans fijn." Zei ze met een zwak glimlachje.

Ze sloot haar ogen zelf even en bleef dicht tegen hem aangekropen staan, rustig luisterend naar hem. "Dat je aan haar denkt doet wel wat pijn, maar de pijn is zoveel groter als je me nu achterlaat." Zei ze zacht tegen hem en legde haar armen goed om zijn lichaam heen. Ze voelde hoe hij zacht over haar buik streek na har woorden en moest er een beetje om glimlachen. Het was wel lief van hem om te zeggen, dat hij haar en het kind dan zou beschermen moest ze zwanger raken van hem. "Dat vind ik fijn om te horen Enrico." Fluisterde ze zacht bij zijn oor en streek onder de kap door wat tranen van hem weg en streek even door zijn zwarte haren heen. "Je zult niet meer falen." Fluisterde ze liefjes en duwde haar lippen even als lief gebaar in zijn hals. Ze liet het er nu ook even bij en merkte dat hij wat sneller begon te snikken en voelde ook de greep om haar lichaam versterken. Ze glimlachte weer voorzichtig en zorgde dat ze echt helemaal tegen hem aanstond, zijn wang tegen de hare door wat op haar tippen te gaan staan en haar ene hand tegen zijn andere wang om hem een beetje te proberen troosten. Ze streek telkens met haar duim voorzichtig wat tranen weg en met har wang ving ze zijn tranen ook wat op, ze moest moeite doen niet met hem mee te gaan huilen.

Ze keek weer naar hem toen hij weer begon te praten en glimlachte bemoedigend naar hem en streek de tranen rustig wat verder weg. "Shht, het maakt niet uit." Fluisterde ze nu zacht en streek weer over zijn wang heen. Ze kon het zich wel voorstellen, dat dat niet prettig was voor hem, zijn kind te zien sterven in zijn eigen handen. "Je doet me geen pijn, niet nu ik dit allemaal weet." Zei ze zachtjes. "Ik snap je wel." Voegde ze er aan toe en ontving zijn kusje rustig. Ze sloot haar ogen toen hij zijn voorhoofd tegen het hare zette en streek langs zijn hals heen met haar vingers. Ze vond het prettig dat hij haar aanraakte en bleef gewoon tegen hem aan staan. "Ik hou ook veel van jou Enrico." Zei ze oprecht tegen hem en nam één van zijn handen vast waar ze rustig haar vingers tussen de zijne vlocht. "Ik zal je steunen." Zei ze zach tegen hem. "En als ik ooit in verwachting ben van jou kindje, dan zal ik het zelf ook met mijn leven beschermen. Je mag het niet nog eens meemaken." Zei ze zacht tegen hem en keek rustig naar zijn ogen nu.

Ze liet hem rustig tegen zich aankruipen en genoot van zijn warmte. Ze glimlachte weer even toen ze de mannen hoorde schreeuwen. Ze liet Enrico los en moest stilletjes lachen toen de mannen dood waren. Ze vond het grappig, behoorlijk grappig eigenlijk. Ze knikte op zijn woorden en volgde hem rustig. Zelf vond ze het ook wel grappig om redcoats te vermoorden, maar hij liet hem nu maar doen, nu hij het wel nodig leek te hebben. Ze glimlachte weer eventjes en nam zijn hand zacht vast. "Kom op, ik heb geen zin in nog meer redcoats die in de weg lopen." Zei ze zacht bij zijn oor. Hij leek echt wat opgevrolijkt door die mensen. "Straks hebben we ze allemaal achter ons aanlopen, en daar heb ik geen zin in." Lachte ze zacht en streek over zijn hand heen, wachtte rustig tot hij zou lopen. "En ik heb honger." Klonk ze ook nog zacht toen haar maag klaagde.

Kendra glimlachte even naar hem en haalde haar schouders op. "Dat ik honger heb komt door jou hoor." Lachte ze zachtjes en liet hem rustig los en wachtte tot hij uit de hooiberg was gesprongen en sprong er dan zelf in om er naast hem weer uit te komen. Ze merkte dat hij naar het lint zocht en zuchte. "Dat ligt bij mij thuis. Het is daarstraks los gekomen toen we bezig waren." Zei ze zacht tegen hem en streek over zijn arm en liet hem rustig los nu. Ze rekte zich uit en geeuwde kort. "Wat ga je maken om te eten?" Vroeg ze zacht aan hem en glimlachte weer even. Ze was benieuwd wat hij zou maken, ze had best honger gekregen door alles. Ze keek ook even rond toen mensen vreemd keken. Mensen...

Ze glimlachte ook even naar hem. "Wat wil je met zo'n vader dat ik had, ik wilde altijd mee. Dus moest ik me wel aanpassen." Zei ze zacht tegen hem en glimlachte weer even. Op zijn volgende woorden lachte ze en knikte ze wat. "Natuurlijk, ik heb al de hele tijd honger naar jou." Zei ze grijnzend en schoot wat opzij toen hij haar porde. "Niet doen!" Lachte ze en glimlachte weer even op wathij nog over zijn lint zei. Ze voelde de arm om haar heen en ging dan ook ietsjes tegen hem aanleunen daarom. Ze vond de kus op de zijkant van haar hoofd ook heel prettig waardoor ze lichtjes glimlachte. "Zodra je wat koopt ga ik toch wel weten wat je maakt." Zei ze zacht tegen hem en keek even naar de verbanden om haar armen door de sneden daarstraks om de assasins weg te krijgen. Ze voelde zich al een stuk beter, al liep ze wat ongemakkelijk door de vlek die op haar broek zat. ze had daarom ook de pull die ze om heeft gehad om haar middel gebonden zodat je het niet zag, met het nadeel dat ze het nu wel steenkoud had.

Ze glimlachte flauwtjes om zijn woorden en liep wat tegen hem aan. "Nou, ik vind er niks aan." Lachte ze zacht en keek even naar zijn gezicht. "Neee." Klonk ze zielig toen hij die andere woorden zei en deed dan als een klein kind en protesteerde wat. "Ikke niet leuk vinden." Klonk ze zielig. "Ik wil bij jou blijven." Zei ze zacht met een kleine glimlach nu en eek hem weer aan. "Mag ik dan niet mee naar de markt?" Vroeg ze zachtjes en keek hem rustig aan. "Zo niet, ik blijf toch lekker bij je lopen hoor." Lachte ze zachtjes en liep rustig met hem verder. "Het is koud." Mompelde ze ook zachtjes en kroop wat verder tegen hem aan. "Hoe kan jij het nou zo verdomd warm hebben." Murmelde ze zachtjes en keek hem weer even aan.

Ze glimlachte even en liep rustig met hem verder terwijl ze dichter onder de jas van Enrico kroop. Ze had de assasin wel gezien, kon je moeilijk overheen kijken. Ze luisterde naar zijn woorden en keek naar omhoog. "Ik bevries nu al." mompelde ze zacht en verstopte zich haast in zijn jas. "Ie goed lieverd, doe je wel voorzichtig? We worden namelijk in het oog gehouden." Zei ze zacht en keek rond. "Zet je me thuis dan even af?" Glimlachte ze weer en duwde een kusje in zijn hals. "Want het is echt koud." Ze trok een pruillip en keek hem wat zielig aan. "Maar ik meen het lieverd, voorzichtig." Fluisterde ze zachtjes en keek hem aan. "Ik hou van je." Ze draaide haar hoofd wat naar hem toe en duwde een korte kus op zijn lippen. "En nu maar door gaan. Ik wil warm thuis zitten, dan kun jij je Italiaans gerecht bij elkaar halen." Glimlachte ze en keek weer wat naar hem en hield de assasin ook in het oog.

Ze glimlachte weer. "Mooi, ik wil je dus ook zonder kleerscheuren terug zien straks." Zei ze zacht en liep rustig verder tot ze aan haar huisje kwamen. Ze genoot van zijn woorden. "Ik wil jou ook niet meer kwijt Enrico." En ze meende het ook echt dit keer, ze wilde bij hem blijven nu. Ze ontving zijn kus en liep het huisje binnen na de deur te openen. "Tot zo lieverd." Zei ze nog zacht en sloot de deur rustig. Ze trok haar kleren uit en vulde een kom met water en een met alcohol om haar wonden en verbanden te verversen. Ze verzorgde alles en begon zichelf nu ook even te wassen zodat ze proper was. Ze verzorgde zich beneden ook wat door de wondjes van haar ontmaagding daarstraks. Ze ververste de lakens op het bed en kleedde zich netter aan. Ze glimlachte weer klein en zuchtte. Ze had geen spijt dat hij haar ontmaagd had, zeker niet. Ze was er blij mee..

Ze liep wat heen en weer door het huis om nu alles op te ruimen en wachtte tot Enrico terug zou komen, keek af en toe uit het raam om kijken of hij er al aankwam. Ze zuchtte en tikte wat op haar schoot, keek weer naar buiten en zag nu iets wat haar gezichtsveld in kwam. Enrico, en een andere jongen, een assassin aangezien ze de hidden blade zag. Ze snoof en rende meteen heen en weer om al haar wapens nu te verzamelen en rende het huis uit, richting het dak waar Enrico en de andere man stond. Ze sloop het dak op en liep dan naar hen toe. "Laat hem met rust wil je." Sprak ze nu dan ook en legde haar zwaard tegen de hals van de man en blokkeerde zijn pols zodat hij die hidden blade niet kon gebruiken.

Ze keek even met een kleine glimlach naar Enrico en liet hem rustig zijn gang gaan met de man die zij vasthad en liet hem ook los ten hij dood door zijn benen zakte. "Ik dacht, ik kom even helpen." Zei ze zacht en glimlachte naar hem. "Nou kom op, ik neem aan dat je onderweg naar huis was. Nou ja, naar mijn huis." Zei ze rustig tegen hem en streek even langs zijn wang en stak haar zwaard terug. Ze gaf hem een kusje door op de dode man te staan en streek door zijn haren heen. "Ik heb je lint terug gevonden." Zei ze nu ook onschuldig en hield het lint tussen haar middenvinger en haar wijsvinger voor zijn neus nu. "Kom, kom. Het is stil als jij er niet bent in dat huis." Zei ze nu ook zachtjes en trok hem heel voorzichtig wat mee.

Kendra glimlachte en nam zijn hand even zacht vast en vlocht haar vingers tussen de zijne. "Als je trouwens weer bezig bent, met.. Nou ja, wat we daarstraks gedaan hebben moet je wel je lint uitdoen hoor. Veel prettiger." Zei ze zacht tegen hem en glimlachte een beetje. Ze liet zijn hand nu rustig los en sprong van de daken in een kar met stro en kroop er dan rustig uit. Ze liep naar haar huisje en wachtte op hem. "Ik ga wel even naar boven als jij bezig bent in de keuken, moet nog wat dingen opruimen. Je blijft hier vannacht toch?" Vroeg ze onschuldig aan hem.

Ze glimlachte weer liefdevol naar hem en wachtte hem nog steeds rustig op toen hij naar beneden sprong. Ze keek hem in de ogen toen hij voor haar kwam staan en glimlachte weer even op zijn woorden van haar opmerking. "Mooi, het is namelijk prettig hoe je haar dan over mijn lichaam gaat." Zei ze onschuldig tegen hem en streek over zijn wang. Ze zoende hem liefdevol mee toen hij haar begon te zoenen en ging makkelijk met hem mee. Ze streek met haar handen over zijn borst toen hij haar in zijn armen trok en glimlachte eventjes. Toen hij de zoen stopte keek ze hem weer aan en glimlachte. "Mooi, dan maak ik het bed even voor ons twee op." Zei ze zacht en streek door zijn losse haren heen onder zijn kap en gaf hem nog een kusje. "Kom op, dan kun jij aan het eten beginnen." Glimlachte ze.

Ze glimlachte ook nog even en liet hem rustig naar de keuken gaan en liep zelf nu naar boven om het bed op te maken voor hun tweeën en maakte het een beetje romantisch in de kamer. Ze glimlachte klein toen ze even rondkeek en zorgde dat er genoeg dekens waren, in de nacht kon het hier namelijk nogal koud worden, voor haar dan. Hij leek bijna geen last te hebben van alle kou om zich heen. Ze was nog in de kamer bezig met wat kaarsjes te zetten rond het bed, nog niet aangestoken natuurlijk zodat ze haar huis niet zou afbranden en rook nu de geuren vanuit de keuken. Ze sloot haar ogen even en snoof de geur op van het eten. Het rook zo lekker. ze glimlachte klein en wreef over haar armen. Ze liep rustig naar beneden toen alles klaar was en ging op de bank zitten. "Het ruikt al heerlijk liefje." Sprak ze luid genoeg richting de keuken en glimlachte.