Edward Kenway

Hij glimlachte even een beetje en gaf haar zacht een kus op haar voorhoofd, en tok de dekens even over hun heen nu, nu de kwakzalver de kamer uit was, en legde zijn handen rustig in haar haren, terwijl hij zijn hoofd weer even voelde bonken. Hij had nog steeds het verband om zijn hoofd, zijn buik en zijn ene been, maar hij lette er niet op en zette zijn lippen weer even zacht op de hare en gaf haar steeds kleine kusjes, en stopte weer kkort, maar drukte er dan direct weer een kus op, en begon haar daarna wel rustig te zoenen. Na een minuutje stopte hij en slikte even.'' Ik had het onze zoon nooit gegund. Maaar ik ben niet verbaasd, het was vreselijk ontstoken.'' sprak hij eerlijk en streek haar nog steeds door de haren heen.

Edward Kenway

Hij knikte even en keek haar aan.'' Killian is sterk.'' sprak hij rustig en glimlachte even een beetje naar haar, terwijl hij rustig haar kus ontving en even zuchtte voor een moment.'' Ik heb jou ook gemist, mijn lieve Caroline.'' Sprak hij rustig en sloot nu zijn ogen.'' Ik ga even rusten meisje.'' sprak hij rustig en sloot zijn ogen terwijl er iemand aanklopte en binnen kwam.'' Mijn koning, koningin, sorry dat ik u stoor, maar we hebben zojuist een dief opgepakt. hij steelt al dagen eten van de kraampjes, en steelt geld van de belastinginners. We hebben hem opgepakt en hij zit nu in de cellen.'' vertelde de man voor hij vertrok. Edward had het eigenlijk al niet meer eens gehoord, die was al weg geakt, zo moe als hij was.

Marcus

Hij had zoals gewoonlijk weer eens tuk brood gestolen bij de bakker, omdat hij eten nodig had. zijn vader was omgekomen in develdslag, en zijn mama had hij al nooit gekent, die was bij zijn geboorte al dood gegaan. Hij was nu door de soldaten opgepakjt, en de tranen liepen over zijn wangen heen, hij was heel erg bang, zeker nu het grote witte kasteel naderde.'' Ik wil mijn papa!'' sprak hij, omdat hij nog steeds niet wist dat zijn vader in de laatste veldslag dood was gegaan, en hij alleen achter werd gelaten in feite. De soldaten brachten hem naar binnen, en sloten hem direct op in de kerkers, en hij slikte een beetje, terwijl hij nu zachtjes wat harder begon te huilen.

Naam: Marcus
Geslacht: jongen
Leeftijd: 7
**Rang: burger
Kasteel: white castle
Foto: www.dvdtalk.com/reviews/images/reviews/190/1191694104_1.jpg

Marcus

Hij schrok toen hi een stem hoorde, en keek direct op en zag wie het was. Hij slikte even en begon een beetje te trillen. mijn papa is weg, en mijn mama is al heel lang door, mevrouw koningin mevrouw...'' sprak hij iets angstig en slikte even een beetje terwijl de tranen over zijn wangen liepen.'' Ik had honger, mevrouw koningin..'' sprak hij en slikte.'' Het spijt me.. '' sprak hij en slikte even voor een moment, zijn bruine jasje die aardig gescheurd was zat onder de modder en schimmel, en hier en daar waren nog steeds sporen te zien van het brood wat hij had gestolen.

Caroline Kenway

Ze keek naar het jongetje toen hij zo begon te spreken en slikte eventjes. "Hoe heette je papa?" Vroeg ze zacht aan hem. Ze bekeek hem even en slikte. "Breng even een deken." Sprak hij naar een soldaat. "Doe dat jasje maar even uit jongen. Je word er nog ziek van." Fluisterde ze hem toe. "En ik kan wel bedenken dat je honger had." Fluisterde ze weer op een lieve toon en nam het deken aan dat haar werd gegeven. Ze wachtte tot hij het jasje uit deed zodat ze hem het deken kon geven. "Als je de naam van je vader weet kan ik je vast wel naar hem toe brengen." Ze glimlachte een beetje voorzichtig. Ze was misschien iemand die te veel opging met mensen, maar hier brak haar hart gewoon van. En Agrona van daarstraks had in haar ogen ook niets verkeerds gedaan, dus hoefde ze ook neit slecht behandeld te worden.

Caroline Kenway

Ze legde het jasje meteen opzij en keek naar het jongetje toen hij zei dat hij niet wist hoe zijn vader heette. "Hoe heet je zelf jongen?" Vroeg ze zacht en trok hem zacht tegen zich aan. "Hey, niet zo bang. Er gebeurt jou helemaal niets." Fluisterde ze zacht en keek hem aan met een lieve glimlach. "Heb je nog honger?" Vroeg ze nu ook voorzichtig aan hem en keek naar hem. Ze was misschien te zacht aardig voor een koningin, maar het was gewoon hart brekend.

Caroline Kenway

Ze keek naar het jongetje en slikte even. "Je moet niet liegen. Vertel me alleen de waarheid alsjeblieft." Sprak ze nu ook tegen hem en wreef zacht over zijn arm. Ze keek hem wat geschokt aan. Hij wist al wat er aan zou komen? Hij wist al wat zijn lot zou zijn? maar zover liet zij het niet komen. Een kind zonder ouders hoorde niet aan de galg te hangen, en zeker niet als hij er zo slecht aan toe was. "Je krijgt geen touw om je nek." Fluisterde ze en slikte even. "Wat is je naam jongen?" Vroeg ze nu ook waar en keek hem bezorgd aan. "Ik laat jou niet sterven aan de galg, dat verdien je niet. Ook al heb je gestolen.." Murmelde ze en keek naar de soldaten. "Vergoed de bakker en de kraam eigenaren van de waarde die deze jongen heeft gestolen. Dan hebben die hun geld weer." Sprak ze. "En als ze er misbruik van maken, en ik kom er achter dat ze meer hebben gezegd dan werkelijk was gestolen hangen ze." Sprak ze ook duidelijk zodat ze de boodschap over zouden brengne.

Caroline Kenway

Ze keek naar wat het jongetje dat een ketting uit zijn zak viste en aan haar gaf. Ze keek er even naar en hield die dan rustig in haar hand. Ze hoorde zijn verhaal over zijn zusje en slikte. Nou, dat was rot voor hem.. Ze knikte ook even toen hij zijn naam vertelde en glimlachte eventjes. Niet veel later hoorde ze de soldaat ook praten dat ze ook van haar en van Edward had gestolen. Zij had de laatste tijd niets gemist, dus wat was er gestolen? "Wat dan?" Vroeg ze nu ook rustig aan Marcus en aan de soldaat.

Caroline Kenway

Ze luisterde naar de man en zuchtte zachtjes toen Marcus meteen wegkroop in een hoekje. "Het zal niet zo veel zijn, en dan nog hebben ik en mijn man er geen last van. We hebben goud genoeg om nieuwe harnassen te voorzien, nieuwe en beter wapens, voor enkele gebouwen neer te zetten. En dat is meer als genoeg. En daarbij komt het toch wel weer eens terecht als hij het heeft uit gegeven. Het komt toch sowieso terug hier naartoe." Sprak ze en keek naar de jongen die nu in zijn broek geplast leek te hebben. Ze zuchtte even en liep nar hem toe. Ze legde de deken weer om hem heen en tilde hem in zijn armen. "Als jullie nu nog iemand vinden die steelt, of in de kerkers zit, hang die gewoon op.." Zuchtte ze naar de soldaten. "Tenzij het kinderen zijn dan." Voegde ze er nog aan toe en liep met het jongetje de kerkers uit en dan richting een logeerkamer die dicht grensde aan de kamer van haar en Edward. Ze liep rustig de kamer in en zette hem daar rustig neer op de grond. Ze sloot de deur achter zich en begon nu rustig wat kleren te zoeken uit de kast die er stond. Het waren nog de oude kleren van toen haar zoons nog die leeftijd hadden. Ze nam een broek en ondergoed uit de kast en keek naar hem. "Doe je broek maar uit, je krijgt nieuwe kleren." Zei ze zacht tegen hem.

Caroline Kenway

Ze zuchtte toen hij zo angstig was. "Het maakt niet meer uit Marcus. Doe nu maar gewoon je broekje uit, zodatje nieuwe kleertjes aan kunt." Zei ze rustig tegen hem en streek even over zijn haar heen. Toen hij zei dat hij de naam van zijn papa weer wist luisterde ze en slikte. "Het spijt me om te zeggen Marcus, maar geen een van onze generaals heeft het overleefd.." Zei ze zacht tegen hem. "Ik denk dus niet dat je papa nog terugkomt." Zei ze zorgzaam. "Je moet niet bang zijn, je zal niet dood gaan, je krijgt gewoon nieuwe kleren, omdat jou kleren behoorlijk vuil zijn." Zei ze rustig tegen hem

Caroline Kenway

Ze zuchtte. "Ja, je papa is naar mama." Zei ze zacht en zakte weer naast de jongen neer en sloeg haar armen om hem heen. "Rustig maar." Fluisterde ze toenhij begon te huilen en trok hem helemaal tegen zich aan om hem te proberen troosten. "Je kunt niet naar papa toe, nog niet. Later als je oud bent wel, dan zie je je zusje en je ouders weer. Maar nu moet je nog enkele jaren leven, zoals je papa zou willen waarschijnlijk." Zei ze zacht en knuffelde hem voorzichtig.

Aurora:

Ze keek neutraal naar haar vader.
"Daar moet je niet over praten, als die tijd komt, dan komt deze." Zei ze rustig over dat hij deze wereld zou verlaten. Daar wilde ze nog niet zo goed over nadenken. Ze voelde hoe hij een hand door haar haren haalde. Even voelde ze zich weer het kleine prinsesje, deze altijd door het kasteel rende. Als haar vader er was en deze dan een hand op haar hoofd legde.
"Het is jou keuze, ik heb er vertrouwen in dat je weet wat je doet." Zei ze over het feit dat hij binnen drie jaar afstand zou gaan doen van de troon. Ze wist niet of het erg was, wat haar vader dan ging doen. Misschien eindelijk eens rusten. Ze zal haar vader zo met rust laten, ze had het idee dat als hij steeds sprak, dat niet goed was voor zijn lichaam. Hij zei dat ze haar misschien uit wraak zouden meenemen, misschien, maar ze hadden die prinses van hun niet ontvoert. Hij zei dat hij zijn kinderen niet wilde kwijt raken, ergens geloofde ze hem natuurlijk wel, maar hij liet dat inderdaad niet altijd merken. Ze glimlachte.
Gaf haar vader opnieuw een kus op zijn voorhoofd en stond op.
"Rust zal je goed doen." Zei ze dan ook en liep de deur uit, richting de kamer waar Killian zat. Hij had daar Bradley naartoe gestuurd namelijk. Ze zag Killian en haar zus die tegen Bradley aanhing. Even slikte ze, terwijl ze even onhandig naar Killian zwaaide, met een glimlach op haar gezicht. Hij leefde nog en dat was een goed teken. Toch liep ze even achteruit, ze kwam zo wel weer terug. Ze zal wel even de stad in gaan en kwam over een half uurtje terug om met hen te spreken. Ja, ze sloeg nu in de wind wat haar vader haar had gevraagd, maar ze kon moeilijk nu hun vervelen. Eenmaal bij de deuren, zag ze een jongen staan, deze zijn boeken op de grond had laten vallen. Ze stond dicht bij wat boeken en ze ging dan ook door haar knieën om er een paar op te pakken.
"Gaat het?" Vroeg ze de jongen rustig en opstond. Vervolgens naar hem keek. "Waarom kom jij hier?" Vroeg ze hem toen iets nieuwsgierig.

Shiva:

Ze grinnikte even om zijn opmerking. Keek naar hem, iets bedenkelijk. Want ze had het wel gehad om hier op het kasteel te zitten. De meeste kende hun niet bij gezicht, was het dan niet leuk om voor wat opschudding te zorgen in het dorp? In ieder geval, Shiva kwam nooit bij de cellen en was niet geïnteresseerd geweest in gevangene. Als er een veldslag was, ging zij niet het veld in.
"Wat als we naar het dorp gaan? Even kijken hoeveel verdriet er leeft?" Een kleine grijns, hieraan wist je dat het meisje misschien een wat gemene gedachte had. Dat ze niet zo schattig was als dat ze eruit zag. "Ik bedoel... Hier zitten is ook saai." Zei ze gemaakt onschuldig.

Shiva:

Ze bleef rustig staan, als hij zich zo nodig voor haar gezicht wilde wassen, dan deed hij dat maar. Het was niet echt dat ze er toch graag naar wilde kijken. Dus kon ze rustig blijven staan. Wonderful ideas. Het zorgde voor een grijns op haar lippen en ze haalde haar schouders op.
"Geleerd van mijn broer." Zei ze hem dan ook, deze keer iets lieftalliger als toen ze het idee opperde. Natuurlijk kende ze hen. Maar vaak waren ze te bang en vooral nu er weinig soldaten waren, zullen ze niet zoveel problemen hebben.

Welcome to the world of adult Dating loveawake.ru