naam personage: Aurora
geslacht: Vrouw
Leeftijd: 975/19

extra: Op haar 19e gebeten 

naam personage: Aurelio Auditore
geslacht: man
Leeftijd: 2000/ 24
foto/uiterlijk:
extra: De eerste echte weerwolf xD

Aurelio Auditore

Aurelio huppel..uhm liep over de straten van Firenze heen, het was al jaren zijn thuis basis en dat zal ook vast wel zo blijven. Aurelio woonde hier samen met een groep weerwolven, sommige die door hem zijn gemaakt en weer anderen die door de weerwolven die hij in de eerste plaats had gemaakt. Aurelio was echter nou niet de familie man te noemen aangezien hij zijn en diens creaties niet als familie zag, het zou hem ook ergens worst wezen als er een van hun of twee of drie het hoekje om gingen, dan heeft hij gewoon zoiets van oh well. Aurelio had zijn weerwolven vooral om het feit dat hij toch wel een clubje moest hebben mocht er een battle uitbreken, maar nee familie zullen ze nooit van hem worden. Hij stapte de bakker binnen waarop er zo'n belletje begint te klingelen zo gauw de deur er tegen aan komt.

Aurelio Auditore

Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht wanneer de vrouw voor hem hem begroet met een goedemorgen. 'Goedemorgen' zei hij, maar het was niet een goedemorgen uit beleefdheid of vrolijkheid, meer op een toontje van is zien of jij interessant genoeg bent slash misschien wil ik wel iets van je maar misschien ook niet toontje. Bij het horen van haar nam trok hij toch wel even een wenkbrauw op, want kon deze vrouw familie van Ezio en hem zijn. 'Ja en ik weet zeker dat jullie het ontzettend gezellig hebben en het is ontzettend leuk dat jullie de beste vriendinnen zijn, maar ik wil alleen enkel een heel brood' zei hij en een stap naar voren zette zo gauw Claudia aan de kant ging.

Aurelio Auditore

Wanneer het belletje weer klingelt draait Aurelio zich even half om naar de persoon die naar binnen stapt. Ok dit werd ergens toch wel een beetje vreemd, het meisje met dezelfde achternaam en dan deze jongen die ontzettend veel op Ezio leek. 'Nou je weet al dat ik een heel brood wou, maar ik wil graag een heel volkoren brood, ik ben er zeker van dat dat wel moet lukken' zei hij tegen de vrouw achter de toonbank en zijn blik dan weer laat glijden naar die Frederico en dat meisje die nu liep te janken, oh geweldig. 'Jij lijkt op iemand die ik ontzettend goed ken, de gelijkenis is ongelofelijk' zei hij tegen Frederico, duidelijk verder niet geinteresseerd in de man dan buiten het feit dat hij wel nieuwsgierig was waarom hij zoveel op zijn broer leek. Meteen conclusies trekken dat deze twee familie van hem en Ezio waren was ook meteen zo ver gezocht, ze konden ook de zelfde naam hebben en misschien had Ezio hier dus zijn dubbelganger lopen. Aurelio sprak dan ook niet over zijn broer nu.

Claudia Auditore di Firenze

Ze kroop tegen haar broer aan die even haar tranen weg veegde.'' Ik zal Duzio zometeen wel een bezoekje vereren, niemand doet mijn zus zoveel pijn.'' Sprak hij rustig en keek even om toen iemand wat tegen hem zei en knikte even. Bedankt, helaas ken ik u niet.'' Sprak hij rustig.'' Dus dan zal ik ook niet weten wie uw bedoelt.'' Sprak hij rustig en liet zijn zus langzam los. Blijf hier bij Anna, ik zal duzio eens even wat rake klappen uit delen. Federico was al weerwolf van een kant, al merkte je het bij hem niet zo. Hij was het dan al drie jaar inmiddels, hij had zich nooit eht bij de groep aangesloten. wist niet eens dat het bestond. Tot later clauda.'' Sprak hij waarna Federico de bakkerij verliet en Anna een volkoren brood op de toonbank neerlegde ingepakt, gesneden en wel.


Ezio Auditore


Hij liep naar het soort van cafeetje in het dorp en ging daar zitten. Er was rust, en echt erg vond hij het niet. Ezio hield niet zo van de druktes, en dat was misschien ook wel normaal in zijn positiie. Hij sloot zijn ogen even voor een moment, bestelde een wijntje, en genoot van de ochtendzon die op zijn gezicht scheen. Vanavond zou hij weer eens een hapje gaan opzoeken, hij had al goed enkele dagen niet meer gedronken, en dat werkte toch wel op hem in. Hij nam een slokje van de wijn, maakte zo af en toe toch even een praatje met mensen die langs kwamen zetten, hij was natuurlijk de landlord van het hele stadje.

Aurora:

Met een serieuze blik keek ze hem aan, eerder boos te noemen. Ze was niet van plan om eten tegen haar aan te laten lopen. Ze fronste en was niet van plan om mee te doen in zijn stomme spelletje. Maar toch luisterde ze naar hem en er was een verbaasde blik op haar gezicht te zien. Wat zei hij allemaal? Ze kende niemand zoals hem en het verbaasde haar bijna dat ze hem nooit eerder had gezien. Ze streelde haar donkere haren naar de andere kant van haar schouder en het verbaasde haar dan ook dat hij klaar was met praten. Even knipperde ze wat beduusd met haar ogen en een glimlach kwam dan toch op haar lippen. Hij was dan misschien wel vreemd, hij was grappig en dat mocht ze wel. Hij had een heel verhaal gemaakt over dat ze tegen elkaar aan waren gebotst en ze stak haar hand dan ook langzaam naar hem uit.
"Aurora." Zei ze met een glimlach op haar gezicht. Kon ze hem als hapje gebruiken? Nee, het was niet in haar opgekomen dat hij misschien een vampier was. Dus daar zal ze dan achter moeten komen als ze de prachtige blauwe edelsteen zou zien. Die van haar was netjes verwerkt in een ketting, al moest ze deze niet af doen. Dan zou ze natuurlijk verbranden door de zon.

Aurora:

"Really clever." Beaamde Aurora wat hij zei. Een glimlach stond nog steeds op haar lippen, in al die jaren dat ze rondliep kwam ze niet zoveel mensen tegen zoals hem en eigenlijk vond ze dat nog niet eens zo erg. Toch tikte ze even met haar handen tegen elkaar, want ze had honger. Daarbij was ze net niet degene die vol op straat iemand bij zijn hals ging grijpen. Ze slikte dan ook en ze voelde hoe haar ogen wat donkerder begonnen te worden. Snel sloeg ze dan ook haar ogen neer, terwijl ze na dacht over wat ze moest gaan doen. Hij zou het gezien kunnen hebben, als hij tenminste op haar aan het letten was. Maar daarbij was haar ketting ook opvallend genoeg om te kunnen bedenken dat ze een vampier zou zijn.
"Het is erg gezellig om met je te spreken, Matt." Begon ze dan ook. "Maar ik heb nogal honger, het lijkt me leuk om je weer eens te zien. Vanavond?" Ze keek naar hem en hoopte ergens dat hij wel zin had om iets te doen. Zijzelf wist het niet, zo veel ging ze niet om met jongens. Om ze te eten dan natuurlijk wel, maar niet zozeer om aardig tegen ze te doen. Natuurlijk deed ze wel voordat ze hen at, aardig. maar dat was een ander geval.

naam personage: Sofia Sartor
geslacht: vrouw
Leeftijd: 1493/ 32
foto/uiterlijk:

extra: Ze was vroeger altijd de liefde van Ezio, tot ze gebeten werd door een weerwolf, iets waar Ezio achter kwam toen ze niet ouder werd, maar ook niet neigde naar honger, en dat vond hij raar. Volgens Ezio was het een wraakactie, maar de twee raakte steeds verder uit elkaar toen de vloek van Sofia geactiveerd werd.

Matt

Er verscheen een glimlach rondom Matts lippen wanneer Aurora bevestigd dat het really clever was over het hele Matt Matthew verhaal. Matt bleef haar aankijken en merkte hoe ze haar handen tegen elkaar aan tikte alsof ze gespannen om iets was, het was dan ook zijn oplettendheid waardoor hij de verandering in haar ogen zag waardoor zijn blik automatisch naar haar ketting werd getrokken. Matt kende de steen want hij had er immers zelf ook een, die dus verwerkt zat in zijn bowtie. 'Well then' begon hij waarbij hij zijn handen tegen elkaar klapt 'I am most certain I can acompany you' zei hij over het feit dat ze honger had, het was namelijk ook al eventjes geleden dat Matt wat bloed had gedronken, Matt had alleen de regel dat hij het liefst geen onschuldige mensen wou bijten en daarvoor de criminelen op zocht en hun laten we zeggen een lesje leerde en hij had er zelf ook profijt van dan.

Aurelio Auditore

Aurelio had al door dat hij werd achtervolgt door dit mens, al voor dat ze naast hem kwam lopen en wat zei, Aurelio schrok er dan ook niet van omdat ineens iemand zogezegd onverwachts naast hem liep. 'Ik ben er niet zeker van wat ik precies heb gedaan om je interesse te wekken, maar ik lijk het wel vaker op te wekken, soms positief en soms negatief' zei hij tegen Claudia en gewoon door liep. Aurelio had er op dit moment ook niet veel behoefte aan om gezellig te gaan kleppen, al was hij er nog steeds wel nieuwsgierig naar waarom dit meisje dezelfde achternaam had en of ze werkelijk aan Ezio en hem gerelateerd was. Naar mate hij verder liep zag hij in de verte ergens Sofia zitten, de vrouw van wie hij hield maar die toch voor zijn broer had gekozen. Aurelio had toen nooit zoveel pijn gevoelt dat als hij op die dag deed, Ezio wist hoe ontzettend veel hij om Sofia gaf en hoe hij het maar probeerde om Sofia's hart voor zich te winnen en er dan achter te komen dat het meisje die je zo adoreerde koos voor de broer van wie je dacht dat het zonlicht hem omringde en het maanlicht over hem heen schermde, hij had zijn broer toen nog heel hoog zitten. Na dat was dat niet meer zo, Aurelio zocht naar wraak en zelfs nu Sofia hem niet echt ziet staan, als hij haar niet kan krijgen dan krijgt niemand haar meer.

Aurelio Auditore

Aurelio keek hoe Claudia er al weer vandoor ging, overduidelijk niet geamuseerd door hem en waarom dat wist Aurelio ook niet, zo verkeerd was die opmerking van hem nou ook weer niet, hij beschreef alleen maar een feit, niet meer niet minder. Hij vestigde zijn blik toen weer op Sofia die niet veel later werd vergezeld door een man en zonder ook maar op de houding van Sofia te letten was dit niet de man op wie ze hoopte dat bij haar op het kleedje kwam zitten, nee haar hoop lag nog altijd bij Aurelio's broer Ezio. Hij hoorde de woorden die Duccio uitsprak terwijl hij steeds wat dichterbij kwam en vervolgens ook bij het tweetal op het kleedje ging zitten. 'Ik kan niet meer dan het met je eens te zijn' zei hij ergens met een klein vermakelijk glimlachje tegen Duccio en dan een knipoog naar Sofia geeft.

Aurelio Auditore

Aurelio had een reactie verwacht van de jongen die bij Sofia was gaan zitten, al was dit niet de reactie die hij verwachte, maar Aurelio herpakte zich alweer vrij vlot. 'Hij ziet me overduidelijk aan voor iemand anders' begon hij eerst tegen Sofia en al gauw Duccio er weer bij had gehaald. 'Now come my dear man, I am not the person you speak of, nor do I have any intensions to hurt you. But faith really brought you lovebirds together on this glorious day' sprak hij zijn woorden zorgvuldig uit en Duccio weer naast Sofia plaatste. Aurelio bleef er bij zitten omdat hij dit wel entertainment vond, want hij wist dondersgoed dat Sofia niks van deze kerel moest hebben maar ach.

Aurelio Auditore

'Dat meent ze niet hoor' zei hij tegen Duccio en dan naast Sofia ging lopen waarbij hij haar tegenhoud. 'Kom op Sofia, je geeft het ook niet echt een kans, want ik zie hier werkelijk waar een grote toekomst voor jullie in het verschiet liggen, geef de jongen toch een kans. Ik ben er zeker van dat hij je zal behandelen met de liefde die je verdient' zei hij tegen haar waarbij hij zijn handen op haar schouders had gelegd. Aurelio had op dit moment nog geen intensie om de jongen die halsoverkop voor Sofia was gevallen te vermoorden, maar dat kon van korte duur zijn of juist niet, ach dat is dan afwachten wat er nu verder gebeurd.

Aurelio Auditore

De woorden die Sofia tegen hem uitsprak lieten zijn gezicht vertrekken in woede, waarop hij ook weer terug dacht aan het moment dat Sofia voor Ezio koos en niet voor hem. 'Well I think she doesn't like me' zei Duccio die nu naast Aurelio kwam staan, waarop er een licht grijnsje om de lippen van Aurelio verscheen 'yes I think you're right' zei hij tegen Duccio en zijn hand door het lichaam van Duccio heen jaagde alsof het niks was. 'Sssh sssh' zei hij sussend wanneer Duccio bloed ophoest en Aurelio zijn hand weer terug trok. Aurelio laat Duccio dan dood achter en terwijl hij zijn handen afveegt aan de zakdoek die hij in zijn zak had weer naast Sofia liep. 'Is datgene waaraan jij aan denkt werkelijk de reden waarom je voor mijn broer hebt gekozen Sofia, want ik herinner me andere verhalen' zei hij vrij kalm.