Nova:

Dan niet, dacht ze in haar hoofd. Al was het netjes geweest, niet enkel voor hem, maar ook voor haar. Ze had dan geen echte familie meer, althans, niet dat ze wist. Maar even een gedagje was netjes geweest, haar blauwe ogen keken naar hem, terwijl ze haar paard omdraaide om achter hem aan te gaan. Het paard deed vreemd, maar ze besloot er niks van te zeggen. Sowieso was het meisje niet altijd even spraakzaam. Maar toch was ze geïnteresseerd in Makial, wat was er nu precies met hem?
"Mijn ouders heb ik ook nooit gekend." Zei ze met een glimlach, hoopte dat hij dan snapte dat hij niet de enige is met hier en daar wat problemen. Haar ouders waren als het goed is gewoon elfen, maar omdat ze deze als baby kwijt was geraakt, wist ze het niet.
Niemand sprak ooit over hun dood, terwijl zij er altijd zoveel van wilde weten.
"Wat maakt jou anders dan andere?" Vroeg ze hem, dan had ze het nog niet zozeer over zijn ogen, maar meer over hoe hij dacht. Dat hij moorden had gepleegd en ze hoopte dat hij haar daar iets meer over kon vertellen.

nova:

Ze knikte, hij wist wat zijn moeder was en ergens had ze het idee dat zij gewoon een elf was. Simpelweg omdat hij er ergens als een elf uit zag. Ze keek voor zich uit, streelde door haar donkere haren heen om vervolgens naar hem te kijken. Hij bevestigde dat hij half elf was, maar dat hij niet wist wat zijn vader was. Hij vertelde een verhaal over dat orcs voor hem neer bogen en een kleine glimlach kwam op haar lippen.
"Dan heb ik geluk dat ik met jou reis." Zei ze dan hem dan ook. Maar het deed haar wel denken, hoe kwam het dat ze dat deden? "Laat die kant niet winnen." Het klonk ergens wat smekend, maar wat als hij werkelijk alles liet gaan? Het toeliet wat hij wilde, dan bleef het niet bij die vijftien dode mensen. Het was al een opluchting dat hij niet degene kon zijn die haar ouders had gedood. Dat was ook nog steeds een raadsel, ze wilde haar niet vertellen hoe haar ouders waren gestorven. Hielden strak hun mond, alsof ze bang waren dat zij hen achterna zou gaan als ze dat wel deden.
"Wil je weten wat je bent? Of wil je van de donkere kant af?" Ze was benieuwd, het kon namelijk alle twee zijn. Wat als hij wilde weten wat hij zou kunnen? Dat als hij het wist, hij helemaal gek zou worden.

Silvana Zenker

Ze lag nog op het bed in haar huisje toen de zon op haar gezicht scheen en haar wekte. Ze zuchtte en stond wat vermoeid op om dan naar een spiegeltje te trekken en haar haar begon te doorkammen zodat het er weer mooi uitzag. Ze kleedde zich rustig aan en keek naar buiten, naar de mensen over de straten. Het was weer eens lekker druk. Misschien moest ze maar eens buiten Minas Tirith ergens heen gaan.. Dat kon een idee zijn. Haar broer trok er ook geregeld uit, geen idee waar naartoe. Maar goed. Ze streek door haar lange blond-bruine haren heen en trok rustig wat kleding aan waarna ze een gewaad om haar schouders hing en rustig naar buiten liep. De koning van Minas Tirith kende ze niet, hoefde ook niet naar haar weten. Ze woonde hier nou ook niet zo lang. Ze kende niets van haar ouders, haar vader misschien een klein beetje, maar hun moeder niet. Alleen Jonathan bleek haar even gezien te hebben bij Silvana's geboorte. Maar hij wist er ook niet veel meer van. Ze liep rustig richting de stallen waar ze haar witte merrie uit de stallen haalde. Nou ja wit, ze hd een bruine vlek op haar kont waardoor haar staart ook bruin was, had bruine benen en een bruin snipje op haar lip, maar voor de rest was ze wit... Ze zadelde het dier op en reed er rustig mee richting de poorten om naar buiten te rijden. De wereld wat verkennen.

Silvana Zenker

Ze reed rustig MinasTirtih uit in een drafje en keek wat rond. Ze zag wel waar ze uitkwam. Ze kende de verhalen over de elfen, over hobbits en dwergen. Ze zag zichzelf gewoon als mens, kon niet zien dat ze zelf van een elf afstamde eigenlijk. Ze reed rustig verder met haar merrie en had gezocrgd dat ze haar wapens ook mee had. Twee dolken, een zwaard en haar boog met enkele pijlen. Die staken in haar zadeltas, behalve de boog die hing om haar schouder heen. Ze glimlachte even. Ze was blij weer even uit die stad te zijn en gewoon weer even wat vrij te zijn. Ze sprong aan in een galop en glimlachte weer klein.

Silvana Zenker

Ze reed rustig verder en trok de merrie weer in draf toen ze wat hoorde en zag een pony staan grazen en een hobbit op de grond. Als ze goed keek dan. Ja, het was een hobbit. Ze stapte er rustig heen met haar paard en keek vanaf enkele meters toe naar de hobbit op de grond. "Waar ben je zo bang voor?" Vroeg ze en keek naar hem terwijl ze haar paard nu ook maar een beetje liet grazen. "Lijkt of je een spook hebt gezien." Zei ze en deed rustig de kap van haar hoofd en keek naar de hobbit. "Een heel erg eng spook als je zo op de grond blijft liggen." Zei ze weer rustig en bleef bij haar paard kijken naar de hobbit en de pony.

Berilac Proudneck of Tuckborough

Toen hij een stem hoorde, kwam hij weer overeind en veegde zijn broek even ene beetje af.'' Nou u kwam zo snle aan, en als je zo snel aankomt, moet je natuurlijk bukken zodat je niet overreden kan worden. Helaas had ik nogal een domme pony die besloot dat gras belangrijker was, en dat is natuurlijk niet oke. Want als je onderreden word, word je natuurlijk niet heel erg blij, snap je wel?'' sprak hij terwijl zijn handen nu bij het praten flapperde en alle kanten op gingen, maar dat was ook niet iets wt hij direct kon stoppen. Misschien wou hij ook wel niet eens stoppen.'' en nee ik heb gen spook gezien, ik hoorde het hoevengekletter van jou paard, en spoken bestaan niet eens, oh nee. Oh wat ben ik toch aan het ratelen, ik ben Berilac Proudneck of Tuckborough. maar noem mij maar Berilac, dat doen iedereen, oh ja.''


Maliak

Hij luisterde naar Nova terwijl hij even zuchtte.'' Ik weet het even niet Nova, maar we zullen het merken.'' sprak hij rustig. HIj voelde zich niet echt aangetrokken tot haar, op geen een manier. Oke ze was gezellig gezelschap, maar zijn hele lijf zei gewoon dat hij geen vrienden kon en mocht maken, hoe je ook was, en dat voelde toch wel degelijk vreemd eigenlijk. Hij slikte even voor een moment, en keek naar de zon. HEt zzou met een paar uur al donker worden, vandaag zouden ze Mirkwood zeker niet bereiken, dat was een ding wat zeker was, het was zeker goed 3 dagen rijden namelijk vanuit Minas Tirith.'' Het gaat met een paar uur donker worden. Wat zeg je, gewoon kijken hoever we komen, of toch nog 1 keertje comfortabelheid van thuis, en morgen vroeg met zonsopgang vertrekken we. We komen toch niet in Mirkwood vandaag, dat is zeker nog 3 dagen rijden vanuit Minas tirith, want vol tempo kunnen we toch niet constant doen, dat is ook niet goed voor de paarden.''

Silvana Zenker

Ze trok een wenkbrauw op bij het geratel van de kleine hobbit en hield haar hoofd wat schuin. Ze schudde haar hoofd lichtjes. "Ik overrijd niemand, evenals mijn paard dat ook niet doet.." Zei ze rustig tegen hem. "En als je bukt, dan heb je toch meer risico geraakt te worden als je dan overreden word. Je kunt ook gewoon wegrennen." Sprak ze en keek hem rustig aan en sprong nu van haar paard af en klopte het dier zacht op de hals. Ze liet hem rustig uitratelen wat uiteindelijk op zijn naam resulteerde. "Oké, Berilac.. Ik ben Silvana." Zei ze rustig tegen hem. "Ik heb nog niet veel hobbits gezien die zo ver weg van huis zijn." Sprak ze nu en keek wat naa beneden, omdat de hobbit natuurlijk kleiner was dan haar..

Silvana Zenker

Ze keek naar de hobbit toen die toch zei dat het gevaarlijk kon zijn en moest zachtjes lachen. Ze keek naar zijn handen, en nu wist ze wel dat hij zo meteen weer zou beginnen ratelen, al bleef het even uit, maar kwam het toch al snel weer op gang. Ze luisterde naar wat hij zei en moest af en toe eens goed nadenken over wat hij zei omdat het zo een geratel was. Ze was ergens wel blij dat hij stopte en streek door haar haren heen. Ze aaide har merrie die even haar hoofd schudde en brieste. "Je praat meer dan anders hobbits." Lachte ze en kroop weer rustig in het zadel van haar merrie. "Woon je nu ook in Minas Tirith dan?" Vroeg ze rustig. "Ik heb je hier nog nooit gezien namelijk. Niet dat ik hier lang woon, maar toch." Zei ze rustig.

Silvana Zenker

Ze keek naar hem en streek weer door haar haren. "Nou, ik ben nog niet zoveel hobbits tegen gekomen, dus wie weet." Zei ze rustig tegen hem en bleef rustig op haar merrie zitten en streek door haar manen heen. Het dier brieste en graasde rustig verder terwijl Silvana naar de hobbit bleef luisteren. Hij praatte echt veel.. Ze lachte zachtjes toen hij weer begon te ratelen over minas tirith en schudde haar hoofd weer lichtjes. "Je praat echt veel." Lachte ze zachtjes. "Inderdaad, gelukkig is Sauron daar niet in geslaagd. Anders was ik er waarschijnlijk niet geweest." Zei ze rustig, er nog steeds vanuit gaand dat ze een mens was, alhoewel zeiden haar elfen trekjes wat anders, maar daar lette ze niet op.

Silvana Zenker

Ze keek naar hem en glimlachte weer eventjes. Vreemde hobbit. Hij praatte wel veel. Hij had het alleen niet door. Ze luisterde nog even rustig naar hem door en viel eigenlijk alweer half in slaap. Ze wilde niet gemeen of interesseloos overkomen dus luisterde ze maar verder naar hem tot hij haar een vraag stelde. "Geen idee, wie weet. We zullen wel zien." Zei ze zacht tegen hem en trok haar paard nu rustig omhoog zodat ze stopte met eten. "Ik zet zo meteen mijn reis wel verder. Kom je eventjes mee of blijf je hier?" Vroeg ze rustig en wachtte op antwoord voor ze verder begon te lopen.

Elrohir

Hij luisterde naar zijn broer terwijl hij ook hun zus bekeek die verderop stond, al negeerde hij die momenteel eem beetje, aangeziem hij en Elladan gewoon in een serieus gesprek waren op dit moment." Maar jij kiest dus voor mortality?" Vroeg hij dus nu ook rustig en knikte even." Je weet dat ik je zal volgen, Elladan." Sprak hij nog en legde zijn hand op de schouder van zijn broer, die hij ook altijd als zijn oudere broer zag, ook al scheelde ze maar een paar minuten." Je bent echt mijn grote broer, Elladan, en ik weet dat je gelijk hebt." Sprak hij en draaide zich toch even een beetje bij waarna hij even naar hun zus zwaaide, maar zich daarna toch weer even op Elladan richtte.

Nova:

Zag ze hem nu glimlachen vanui haar ooghoek? Ze wist het niet, het was al weg toen ze naar hem keek. Hij vertelde dat hij blij was dat ze mee ging en knikte dan ook. Het meisje liet het paard achter hem aan gaan, volgde zijn voorbeeld en ze wist dat deze reis nog lang ging duren.
"Ik ben blij dat je hulp waardeer. Daarbij, je gaat niet flippen. Je bent bij me en blijft dat ook." Ze had het over zijn goede kant, al klonk het ergens wel een beetje vreemd. Ze bedoelde er niks mee, ze hoopte enkel dat hij niet door de slechte kant over werd genomen. Ze had het gevoel dat zij dan de eerste zou zijn die niet meer zou leven.
"Je bent sterk, je hebt het al zo lang volgehouden. Je gaat niet opeens flippen." Ze glimlachte, ze vroeg zich af waarom ze hem niet echt eerder had aangesproken. Natuurlijk had ze hem wel eens zie lopen namelijk. Dit had ze ook niet als eerste gesprek kunnen voorzken. Normaal waren ze saai, maar dit was meteen een heftig verhaal.
"Hoe oud ben je eigenlijk?" Als klein meisje had ze haar verleden weggedrongen. Wist dus niet of ze hem had gezien, of hij groot of klein was en of ze met hem heeft gespeeld.

Nova:

Zeker als de nacht valt? Dat klonk haar niet fijn in de oren, maar ze had hier zelf voor gekozen. Hij stond niet voor zichzelf in als dat gebeurde? Ze fronste hierdoor. Ze vond het een zwak excuus, alsof hij zichzelf mocht laten gaan als iets tegenwerkte.
"Dus dat is je excuus voor je daden?" Vroeg ze hem dan ook rustig, al kon je in haar stem horen dat ze het niet eens was met wat hij tegen haar had gezegd. "Dat wil niet zeggen dat je jezelf zomaar mag laten gaan en mensen mag doden. Vergeet niet dat je nog steeds een eigen wil hebt." Haar blauwe ogen keken voor enkele tellen naar hem, maar ze keek toen voor zich. Necromancer? Ze had geen idee of het kon.
"Geen idee, er zijn meer dingen die onmogelijk lijken. Maar toch zijn er vreemde dingen." Hij vertelde haar dat hij tweehonderd jaar was en ze keek naar hem. Dat hij afstamde van een mens was inderdaad al lang geleden duidelijk. Maar was hij dan was? Ze had op dit moment nog geen idee. Daar was ze dan ook nog vrij jong voor, want ze was nog niet zo lang volwassen.

Silvana Zenker

Ze keek naar de hobbit die wat vertelde en ze glimlachte. "Natuurlijk wil ik je mee. Met twee is het toch leuker als alleen niet?" Vroeg ze rustig aan hem en begon rustig te stappen, verwachtend dat hij wel mee zou komen met haar aangezien hij al op de pony zat. "Kom maar, dan maken we een wandelingetje." Zei ze met een glimlach tegen de hobbit en aaide haar merrie over haar hals die zacht brieste en haar hoofd schudde.