naam personage: Lisa Kenway
Leeftijd: 42
Geslacht: Vrouw
Rang : Koningin
Foto/uiterlijk : www.deviantart.com/art/blond-127562181
extra : Ze was vroeger een normale boerenmeid en kan soms een hele dag zomaar verdwenen zijn. Dan heeft ze zich terug getrokken in de bossen


naam personage: Arthur Auditore di Firenze
Leeftijd: 20
Geslacht: Jongen
Rang : Ridder
Foto/uiterlijk : www.deviantart.com/art/Pierrefonds-Sept-2012-Arthur-Pendragon-fave-330984735
extra : Hij is de zoon van de aardvijand en zit in het leger van de koning


naam personage: Samantha Smith
Leeftijd: 18
Geslacht: Vrouw
Rang : Dochter van de bakker
Foto/uiterlijk : www.deviantart.com/art/girl-326308567
extra : Ze is in een oorlog haar moeder verloren. Zij en haar vader weten niet of haar moeder nog leeft en waar ze zou kunnen zijn.

naam personage: Niklaus Kenway
Leeftijd: 22
Geslacht: man
Rang : prins
Foto/uiterlijk :
extra : zelfde moeder andere vader. Echter alleen Lisa en hijzelf weten dit.

Haytham Kenway

Rustig liep de man momenteel door de war room, aangezien hij nodigeens moest denken over hoe hij de stad ging uit kammen, om er zeker van te zijn dat alles ooit goed zou komen. want 1 man, hoe vervelend het ook kon zijn, leek eigenlijk wel met zijn 100 in feite. Hij zuchtte even terwijl hij een kaart open deed, en er rustig op keek, samen met zijn wel gerespecteerde Charles lee. Nou ja, wel gerespecteerd, charles lee stond niet veel beter dan zijn honden, zeiden de meeste. Maar Haytham rook dat al geen eens meer. '' Lee, come.'' Sprak hij rustig en wees even naar de kaart voor een moment, en samen kamden ze eigenlijk de kaart uit, op plekken waar ze al hadden gezocht naar Ezio auditore di Firenze, een assassin, maar ie wel langzaam het volk leek te winnen, en hem steeds meer klem leek te zetten. Hij sprak daardoor zijn drie zoons, Elijah, Connor en Niklaus niet, al was Niklaus niet officieel van hem, maar dat was iets wat Haytham niet wist, al was Niklaus toch al wat afstotend van hem eigenlijk. Maar waarom, dat wist hij eigenlijk niet eens. Waar Niklaus altijd uit hing was ook iets wat hij misschien beter niet kon weten..

Niklaus Kenway

Nogal triomfantelijk liep de man door de straten van Gondor. Mensen vreesden hem toch wel, wisten goed wie hij was, al probeerde zijn familie het over het algemeen altijd een beetje te verdoezelen. Want Niklaus was altijd al een beetje het buiten beentje geweest na zijn idee. Ze hadden misschien dezelfde moeder, maar niet dezelfde vader, en dat maakte Niklaus toch anders na zijn gevoel. Hij had een verschrikkelijk ego, als je hem zou leren kennen, maar dat ego was iets wat je misschien maar beter snel kon vergeten in zijn buurt. Altijd een mes op zak, altijd bewapend, ja dat was nu eenmaal Niklaus. Hij genoot ervan zo af en toe gewoon iemand te vermoorden voor de lol. Als hij in de kerkers werd gegooid zou hij dat niet eens erg vinden waarschijnlijk. mar hij wist dat Haytham dat nooit zou doen, degene die hij met tegenzin pap noemde, omdat het moest van zijn moeder. Maar Niklaus wer ouder, en nu hij toch al 22 was, kwam er geen pap weer van zijn strot. het was Haytham, en dat moest hij maar pikken. Hij wou niet onder regeltjes leven, en wou zelf de koning zijn van alles. Hij volgde niemand, nee mensen volgden hem maar.

Ezio Auditore di Firenze

Hij zat rustig bovenop de kerktoren die uit keek over Gondor. Hij keek de straten rond, rustig bedenkend wat zijn volgende stap zou zijn, omdat de dingen waar de koning zo heilig over was namelijk, Order purpose en Direction, niet de juiste manier was om een volk te leiden. Vrijheid was beter, en mensen die neergeschoten werden omdat ze toevallig andere ideeen hadden dan hem, nee dat was niet rechtvaardig. Mensen leefden in angst, en hij hield niet van angst. Hij ging staan op het puntje en keek om zich heen of hij een hooiwagen zag, en srpong van het dak af, recht in de wagen, waar hij veilig in landde en eruit kwam. een stunt die hij al meerdere malen had uitgeprobeerd en goed lukte, dus hij gerbuikte het overal en nergens. Hij bleef even kort zitten, al sprong hij daarna uit de kar, en liep hij over de straten heen, terwijl het embleem op zijn borst glinsterde in de zon. HIj leefde in een van de villa's net buiten Gondor, een vrij grote villa overigens, de auditore Casa. Niet dat de koning daar ooit zocht, Ezio was er nooit eigenlijk, tenzij zijn zoon thuis was, die hij wat van zijn technieken probeerde mee te geven. Niet te veel uiteraaard, zijn zoon zat in het leger van Haytham, en tja, daar was alleen Auditoe noemen al iets wat je de kop kon kosten over het algemeen.

Niklaus Kenway

Rustig liep hij een wat duister steegje in, op een vreemde manier liep hij daar vaker dat dat hij over de grote drukke straten liep, deze straatjes waren vaak veel interressanter na zijn idee. Vrij droog liep hij door, terwijl hij nu toch de drukke straat over stak waardoor hij toch een aantal keer hoord';'' prins Niklaus!'' maar dat volledig negeerde, want hij kon hun koppen wel inlaan, al deed hij het niet zo in het openbaar, meestal stiekem, en ook maar een persoon. Hij dook weer een steeg in, en daar bleef hij dan ook staan, terwijl hij rustig leek te wachten. Een meisje die de steeg in wam was ook het geen waar hij direct zijn aandacht op plantte, met een triomfantelijke glimlach. Hij greep haar vrijwel direct vast, en duwde haar tegen de muur.'' Hallo meisje'..'' Sprak hij ook met een grijns, en pakte zijn mes tevoorschijn, waardoor het meisje doodsbang begon te worden voor hem. NIklaus vond het nu alleen maar leuker worden, maar dat vat je misschien wel. Hij was graag de baas, en dat was hij nu ook. De baas over dit meisje.


Ezio Auditore Di Firenze

Eustig klom hij weer de daken op, door de vele wachters die er op de straat liepen viel hij toch op, ondanks de kap die hij over zijn hoofd had. HBij rende vrij vlug, en daaraan was te zien dat hij uitstekend kon free runnen over de daken, en dat hij zonder enige ladder te gebruiken enorm veel kon bereiken. Dit was een van de skills die hij zijn zoon ook meer dan graag wou leren, maar wist dat dat niet goed ging eigenlijk, want dan zouden ze veel sneller ween dat zijn zoon een Auditore was, en niet degene die hij voor deed te zijn. Hij zuchtte even en voor de pporten sporng hij van de daken af, en liep onopvallend naar buiten, gondor uit, richting zijn villa. Hij klom buiten net zo hard weer in de boom overigens, hij reisde niet vaak per grond, en dat was puur omdat hij zo gezocht werd door de koning en zijn leger. Bij de poort van de villa sprong hij ook de boom uit, en liep het terrein op, daar waar hij pas zijn kap af deed, en zijn middellange zwarte haren tevoorschijn kwamen, terwijl hij richting de voordeur liep en naar binnen ging. HIj zuchtte even, en liep richting de keuken, niet wetend dat hij daar zijn zoon zometeen zou aan treffen.

Niklaus Kenway


Hij grijnsde licht, en maakte net een sneetje in een van de borsten van het meisje, dat begon te gillen, toen Niklaus een bekende stem hoorde, en even om keek.'' Als we daar moeder lief niet hebben. Kijk meisje, gered door de bel, lijkt het wel.'' Sprak hij en kneep haar kjeel nog even flink fijn, voor hij haar werkelijk los liet, met tegenzin overigens, maar misschien kon hij zich dan wel even vermaken op zijn moeder. Nee Niklaus had niet echt respect meer, helemaal niet meer, het was niet het perfecte zoontje van vroeger meer, nee totaal niet.'' Wou je ook een knutsel beurt moedertje lief?'' sprak hij rustig en hield het mes gewoon in zijn handen, terwijl het meisje nu angstig weg begon te rennen.'' NU is mijn plezier weg. '' sprak hij rustig en liep dichterbij zijn moeder, en pakte haar zonder pardon bij de keel beet, en probeerde haar nu tegen de muur te krijgen.

Ezio Auditore di Firenze

Rustig liep hij verder de keuken in en knikte even voor een moment.'' Morgen Arthur.'' Sprak hij met zijn Italiaanse accent nog zeker duidelijk aanwezig in de taal die hij sprak. Hij pakte zelf ook wat te eten en keek hem aan.'' Zoon wat wil je nog allemaal van mij leren? veel technieken die ik ken zijn gevaarlijk als je jezelf niet wilt verraden. Ik wil je graag wat free runnen mee gaan geven, het zit in jou bloed.'' Sprak hij kalm terwijl hij even zijn zilveren kappen af deed, en die op tafel neerlegde. Een hoog staaltje techniek eigenlijk, onder de kappen zaten zijn verborgen messen, die je in feite niet zag, tezij hij zijn arm omdraaide. Maar dan nog moest je goed kijken om te weten dat het eigenlijk messen waren. Hij kauwde rustig van zijn brood terwijl hij hem aan keek.'' al heb ik nog steeds liever dat je het leger uit gaat en je vader achterna gaat. Dat je je ware aard ontketent net zoals ik. Dat je helpt die koning er af te gooien in plaats van voor hem te vechten.''

naam personage: Elijah Kenway
Leeftijd: 24
Geslacht: Man
Rang : Prins
Foto/uiterlijk : 
extra :

Elijah Kenway

Elijah was zeker niet de onbekende prins, iedereen wist wie hij was en tot wat hij in staat was als je zijn familie pijn zou doen. Familie was en is nog steeds ook werkelijk alles voor hem. Elijah ziet dan ook daar het positieve waar anderen dat niet kunnen zien, maar hij is ook iemand die zijn gedachten niet voor zich houd, hij zegt wat hij denkt en hoe je het opvat of hoe je erop reageert mag je helemaal zelf weten. Hij liep door Gondor heen en knikte beleefd naar de mensen die zijn pad kruisten die hem op hun beurt ook een glimlach terug schonken, ja dat ook nog Elijah is een gentlemen al kan hij wel zijn temprament verliezen vooral als het dus om zijn familie gaat, kom gewoon niet aan zijn familie klaar. Hij liep verder en de glimlach verdwijnt van zijn gezicht af wanneer hij Niklaus en hun mams spot in een niet al te beste situatie. 'Niklaus, laat haar los' zei hij kalm. Elijah was de enige die nog wat door zijn broertje kon doordringen. Dus ondanks dat hij van ieder van zijn broers en zussen evenveel hield, was de band die hij met Niklaus had misschien toch wel het sterkst.

Niklaus Kenway

Hij snoof even.'' Ik blijf niet voor eeuwig jong moeder, dus je hebt lekker pech.'' Sprak hij op haar woorden en kneep nog even wat sterker in haar keel, omdat hij de maht wou hebben, zij mocht niet tegenwerken, nee want hij had hier de macht, niet zij. Hij zette het mes bijna in haar zij, toen hij een stem hoorde die hij meer dan goed kende. Hij keek naar zijn moeder en glimlachte een beetje triomfantelijk. Ook al gered bij de bel, het word vandaag wel een gewoonte zeg.'' Sprak hij behoorlijk sarcastisch en liep haar keel weer ontsnappen terwijl hij naar Elijah keek.'' Waarom verpest jij nou altijd mijn lol? ik had alleen maar lol met onze moeder.'' sprak hij terwijl hij het mes gewoon in zijn handen hield, en nu hun moeder volledig los liet en naar hen allebeide keek.'' Ik wil hier de macht hebben. Ik ben de werkelijke koning hier..'' sprak hij nu ook globaal tegen hun beide en snoof even een beetje, terwijl hij hen beide aan stond te kijken alsof ze achterlijk waren.

Ezio Auditore di Firenze

Hij keek naar zijn zoon die direct weer een ruzie uit lokte met hem en hij snoof waarna hij op stond.'' Arthur, het word tijd dat njij eens leert waar je vandaan komt en van wie je de zoon ben. JIj bent mijn opvolger als ik later dood ben, dit is jou erfenis, jou doel. Die messen zijn later jou erfstukken, en als jij niet weet hoe je ze moet gebruiken, dan ben je echt een eikel eerste klas. Je houd van moorden? ik spring niet alleen over de daken, beklim torens en doe dat soort dingen, nee, als ik een bedreiging zie, moord ik die uit, en dat zijn vaak jou leuke collega's. Wat als jij daar een keer staat? wat als jij en ik binnenkort een keer tegen over elkaar staan? wat dan? ga je je eigen vader aanvallen? zou je mij doden?'' sprak hij duidelijk iets uit zijn slof geschoten.'' Als je antwoord nu ja is arthur, dan ben je officieel dit huis uit geschopt, dan mag je je spullen pakken en vertrekken. dit keer meen ik get, of je het nou leuk vind of niet, het kan je niets meer schelen. Je bent een Auditore, en daar moet je je eens een keertje na te leren gedragen.''


Haytham Kenway

Hij knikte en wou net het gesprek met Charles lee afronden toen zijn zoon binnen kwam.'' Connor, never heard of knocking?'' sprak hij aardig serieus en keek hem aan voor een moment terwijl hij rechtover eind ging staan en zijn handen even op de rug deed.'' I am going to ask you to leave. now. and no why's, just go because i say so.'' sprak hij rustig en keek hem aan terwijl hij even zuchtte.'' Connor you are I good son, and i am sure you will be a good general when Elijah sits on that throne.'' Sprak hij rustig en keek hem even aan. But for now please leave. If you want to make yourself useful, go into gondor, and find your brothers. And maybe see if you can find out something about that fellow called Ezio.'' Sprak hij rustig en keek hem aan. Ja hij was toch trots op Connor op een bepaalde manier, al kon hij Connor eigenlijk als een van zijn weinige kinderen toch wel het meest schieten. Hij leek niet nog verder te kunnen zitten qua karakter. Connor was echt een van zijn zoons die hij maar voor lief nam, maar niet echt een binding had. Nou had Haytham eigenlijk helemaal niet echt een hele goede verbinding met zijn kinderen, maar dat kwam door zijn geloof, en zijn doen en laten. De enige waar hij een goede verbinding mee had dat was zijn vrouw, en zijn 5 generaals, waaronder zijn beste vriend die nu bij hem stond, Charles lee.

Connor Kenway

"You never knocked when I was busy, so why should I?" Sprak hij enkel op zijn eerste woorden en keek hem aan. Hij bleef er bij staan toen hij hem wegstuurde, maar hij ging niet. Waarom zou hij weggaan? Hij was nu eenmaal zijn zoon en dat moest hij maar accepteren. Dat hij liever met zijn vriendjes rondhing dan met zijn kinderen zat hem ook al wat dwars, puur door ervaring die ze niet opdeden als hij zich er niet mee bemoeide. "I never said that I wanted to be useful. In your eyes I'm nothing but weigth on your shoulders, and you just can't carry it." Zei hij op die woorden van zijn vader. Hij was toch niet nuttig genoeg in de ogen van zijn vader. Hij was een goede zoon blijkbaar, en zou een goede generaal worden als Elijah de troon zou bestijgen, maar hij geloofde er werkelijk niets van. Hij had wel vaders met hun kinderen gezien in het dorp, dingen die zij nooit hadden gedaan. Hij was altijd meer bij zijn zus geweest dan bij zijn broers en ouders, daar kon hij eigenlijk redelijk mee opschieten, al was hij ook vaak gewoon op zichzelf en wilde hij dat vaak ook zo houden. "Is it hard not to kill me? I know you want it sometimes, I see it in your eyes." Zei hij en keek weer naar zijn vader, recht in zijn ogen.

Kendra Kenway

Ze aaide de merrie rustig verder en keek op toen ze wat hoorde. Ze zag een meisje de deur van de bakkerij opendoen en hoorde hoe ze een goedemorgen kreeg. Ze glimlachte even. "Goedemorgen." Sprak ze netjes terug en stond rustig op nu. Ze liep rustig de bakkerij in en keek even naar wat het meisje deed. "Is het hard werken?" Vroeg ze nu eigenlijk gewoon uit nieuwsgierigheid. "Ik bedoel, het moet veel tijd kosten om al die broden klaar te maken.." Voegde ze aan haar eigen vraag toe om het wat te verduidelijken en keek haar rustig aan. Ze wilde graag eens wat dagelijks leven voelen, niet opstaan en dat alles meteen voor je werd gedaan, dat was ze ondertussen wel beu.

Ezio Auditore di Firenze

Hij keek naar zijn zoon die op stond.'' Fijn arthur, dan hoef je geen poot meer te zetten op grondterrein van Auditore. En als ik merk dat je iemand mijn locatie verraad, kom ik je hoogst persoonlijk vermoorden, zonder dat iemand het door zal hebben.'' sprak hij enkel en deed zijn messen weer aan, hij was er helemaal klaar mee, al deed het hem van binnen zeker zeer, om te weten dat zijn zoon hem kon doden. Ja vroeger had hij hem altijd geleerd om te spelen, maar ter mate die ouder werd groeiden ze toch uit elkaar, en diep van binnen baalde hij er wel van. Maar misschien was dit beter, misschien kwamen ze dan na een flinke tijd wel weer bij elkaar. Je wist het niet natuurlijk. hij zuchtte terwijl en boze blik in zijn ogen bleef hangen.'' Als je maar weet, dat als je ooit ontdekt dat je bijna dood ligt op de grond dat je naar mij moest luisteren, dan krijg je mijn hulp niet meer. Die krijg je nooit meer.'' Sprak hij enkel en hij klapte nu zelfs zijn mesjes onder zijn polsen uit, uit woede ook meer, maar ook uit concentratie.'' Oh vanavond ga ik een prins proberen te vermoorden, waarschuw je hem alvast? dankjewel.'' Natuurlijk was het een leugen, maar het klonk als harde waarheid dankzij zijn boze stem. Dan zul je zien waarom ik al tijden wraak wil nemen op die vent en alles. Om mijn vader, mijn twee broers, en je moeder. Ben je het soms vergeten? dat ze met zijn allen naar de galg liepen? midden op het plein? je ooms en je moeder? omdat ze dingen fout hadden gedaan. Jij weet het ook. ze hadden niets fouts gedaan.'' Met die woorden liep hij terug naar de keuken, omdat hij het gevoel van wraak weer terug in zijn lichaam.


Haytham Kenway

Hij keek naar Connor en voelde inderdaad zijn bloed bijna koken, waardoor hij het liefste nu nog zijn keel door sneed, maar hij kon dat niet maken.'' Lee please go to Hickey and train the Knights for an attack tommorow.'' Sprak hij rustig en Lee knikte en liep weg, waarna haytham zich direct volledig op Connor stortte en dichterbij liep.'' Connor, you are my thirth son in line, after Niklaus and Elijah.'' sprak hij rustig en keek hem aan.'' We Always feld different, and both of us got quite different characters.'' Srak hij rustig en keek hem aan.'' And Yes I can kill you sometimes, but you are so bloody Stubborn.'' sprak hij rustig.'' And I know that is one of the qualities you've got from me.'' Sprak hij rustig en keek naar hem.'' I am proud of you in a Different way, You have shown great conviction, strength, courage, all noble qualities... '' sprak hij rustig en zuchtte even. Sometimes I think You will be a better king then Elijah or Niklaus, but Elijah is the oldest. But he is a family man, can't stand that..'' Sprak hij hardop uit.

Connor Kenway

Hij merkte dat zijn vader begon te koken, maar wist niet echt of dat zijn doel was geweest, hij wilde gewoon aankaarten dat hij niet veel waard was in de ogen van zijn vader. Hij zag hoe Lee vertrok en keek even onder de indruk. "That's new, you can talk to me without your friends." Sprak hij daarop ook tegen hem. Hij bleef staan toen zijn vader dichterbij kwam en keek hem gewoon aan bij alles wat hij vertelde. "If you can kill me, why don't you do it? Because of mom?" Vroeg hij dan ook meteen aan zijn vader. Hij was koppig, dat was waar. Hij zou niet zomaar alles pikken en niet even het slaafje gaan uithangen bij iedereen. "What way? It's just like saying; I hate you but I love you..." Haytham vertelde hem over dat hij misschien wel een beter koning kon zijn dan Elijah en Niklaus. "Well I can't be king, can I? Niklaus loves power, he always wanted to be king. And I'm quite sure that he would kill me and Elijah for that throne, even Kendra if he has to." Sprak hij daarop dan ook. Hij kende zijn broers wel een beetje, en diegene waar hij het meeste hekel aan had was wel Niklaus.

Kendra Kenway

Ze hoorde het antwoord op haar vraag en keek haar rustig aan. Het was hard werken maar deed het graag. Ze glimlachte lichtjes. "Ik weet dat niet iedereen rijk geboren is, ik zou het wel anders gewild hebben." Zuchtte ze terwijl ze het doek dat over haar hoofd hing even fatsoeneerde. Ze had nog steeds geen idee hoe de roddel zou overgegaan zijn in het volk. Zij haar oog kwijt door een inbreker? De waarheid lag totaal anders. Ze was bang voor het kleurverschil van haar ogen. Ze keek naar hoe ze het brood in de oven stak en glimlachte even. "Ik kan er niet over meespreken jammer genoeg. Ik hoef maar in mijn vingers te knippen en alles word voor mij gedaan. maar op het kasteel zijn ze vergeten brood te bestellen en wilde ik me eens nuttig maken, dus kwam ik zelf maar met tegenzin van al die werkers op het kasteel." Zuchtte ze en keek haar weer aan. Die doek was zo irritant, maar het moest nou maar even.

Arthur
Hij kreeg nog half mee wat zijn vader zei. Maar hij negeerde het volkomen. Hij kon zijn vader echt niet uitstaan. De tranen liepen nog over zijn wangen toen hij op zijn zwarte dier steeg. Hij dreef het dier in galop het terrein af. Nee terug naar de koning ging die niet. Hij zou stoppen in het leger. Maar terug naar zijn vader ging die nooit meer. Hij galopeerde tussen de mensen door het dorp uit. Nog even keek die om naar se boom waar zijn vader zat. Zielig figuur was het ook. Hij galopeerde de bossen in waar hij niet veel later stopte af steeg en een boom in klom. Ja hij had het wel in zijn Bloed zitten dat wist hij.


Samantha komt als ik thuis ben

Connor Kenway

Hij keek naar zijn vader toen hij weer begon te praten. Hij luisterde naar zijn woorden maar bleef er ook serieus onder. "You'd rather die then show respect to your children. When is the last time you spoke to me before this, that you cared for us? You never watched at Kendra since she grew up. I might be 20 now, but that doesn't mean that I can do anything on my own." Sprak hij dan ook. "And I can't keep Kendra happy, you only speakabout your sons." Hij slikte even en keek kort de kamer rond, om zeker te weten dat er niemand meer was en deed enkele stappen dichter naar zijn vader toe dan. "Niklaus is a killer, most of the people in this land get killed for that, you just let him get away with it. No wonder dat our people, your people turn their heads away from you and go with Ezio. I had so many respect for you, but in tme, it just fades away." Hij draaide zijn gezicht even weg van hem en zuchtte. "Why are your generals so important that you don't talk to your children, dad?" Vroeg hij nu ook weer vrij rustig, niet meer vijandig. Meer als een gewone vraag.

Kendra Kenway

Ze keek naar haar en glimlachte even. "Als het maar kon." Zei ze zacht met een glimlachje en keek rustig naar haar gezicht. Bij de vraag wat ze wilde hebben dacht ze even na. "Geef maar 4 bruine en 3 witte broden mee als dat gaat, als het langer duurt om te bakken wacht ik wel even, ik heb geen haast en ik hoef toch niets te doen." Zuchtte ze zacht en streek even door haar haren en fatsoeneerde de lap voor haar ogen weer even. Ze keek dan weer naar Samantha. "Oh, ik ben Kendra trouwens." Zei ze nu opeens, ook al bedacht ze wel dat ze haar misschien al kende omdat ze prinses was, maar alsnog was het net zo netjes om het even te zeggen..

Kendra Kenway

Ze glimlachte even en knikte. "Leuk je te ontmoeten Samantha." Zei ze nu ook vriendelijk en glimlachte weer even. Dit was tot nu toe het normaalste gesprek wat ze ooit gehad heeft, de rest was nogal, vreemd gelopen. Ze keek naar de broden en knikte even kort. "Ik betaal hier wel, dat zal wat makkelijker zijn denk ik. Hoeveel is het?" Vroeg ze rustig aan haar en keek haar rustig aan. Ze zou hier wel wat langer willen blijven rondhangen, haar handen ook eens vuil maken en eens iets anders doen, niet voor prinsesje spelen. Als ze dat maar een kon doen..