Samuel Tsui
Hij luisterde rustig naar hun beide en keek rustig de dochter na toen die weg liep de kamer uit. Hij keek weer naar jou toen je kind weg was en jij weer begon te spreken. Hij luisterde naar je en kwam naast je zitten. Rustig keek hij even naar de tv wat je dochtertje net aan het kijken was geweest en keek toen weer naar jou en streek even door zijn haar " Ik zou zeggen watkomt het eerst in je op zeg het gewoon , dat is altijd beter dan een stilte "S prak die tegen je en keek weer naar je en deed zijn jack even goed aangezien zijn kraag niet goed zat en dat zat niet lekker. Rustig keek hij naar je

Sean O'Donnel

Hij was eigenlijk met best wat tegen zin meegegaan naar dat ziekenhuis was was uitgebrand. En dat alleen maar omdat Sean er nachtmerries en illusies over had. Natuurlijk wilde hij wel weten waar het vandaan kwam, en waarom hij het kreeg, maar aan de andere kant was hij bang voor de waarheid en misschien was hij wel bang dat ze hem in een instelling gingen gooien als het nog erger werd met hem. Hij slaakte een zucht en liep rustig mee het gebouw door. Meteen kwam een oorverdovend geschreeuw langs hem heen waardoor hij zelf ook even moest schreeuwen. Het klonk zo akelig, zo vol pijn.. Hier werd het alleen maar erger. Hij zag de vrouw uit zijn dromen weer, ze praatte tegen hem over iets, maar hij verstond het niet. Hij zag haar lippen wel bewegen, en toen verdween de hallucinatie weer. Hij slikte en keek meteen om zich heen, hij voelde wel aanwezigheid, bovenop. En natuurlijk toen de jongens dat hoorde liepen ze meteen naar boven daar waar het dak weg was. "Jongens, alsjeblieft." Mompelde hij en liep met een klein hartje met hun mee, waarom deed hij dit?

Sean O'Donnel

Hij bleef maar achter het groepje jongens aanlopen en hoorde weer het geschreeuw van een kamer uitkomen. Ze zakte weer tegen de grond aan en drukte zijn handen op zijn oren om het niet te kunnen horen, waardoor hij ook een beetje mistte wat de vrouw zei, terwijl de jongens duidelijk geschokt waren en zich al uit de voeten probeerden te maken en hem aantikte. Hij opende zijn ogen een beetje en zag hun lippen bewegen en hoe ze zich dan uit de voeten maakten. Wat was er gebeurd dat ze zo bang waren geworden? Toen het geschreeuw eindelijk op hield kwam hij weer recht en keek rond waarom ze geschrokken waren en dook zelf ook tegen de muur aan toen hij de vrouw zag. Ergens lagen de woorden over haar vriend niet goed bij hem. Hij had in zijn dromen vaak genoeg in een ander lichaam gezeten, wel telkens hetzelfde en het draaide altijd alleen maar om die vrouw. Wie was zij? Waarom was ze zo belangrijk? Of misschien was dit weer een hallucinatie. Hij wilde niet rennen, als hij dan een schreeuw in zijn oor kreeg zou hij toch vallen en door het puin hier misschien wat breken. "J-j-jij." Klonk er nu toch wat moeizaam over zijn lippen. Hij wilde eerst weten of ze een hallucinatie van hem was of niet.

Sean O'Donnel

Hij keek haar aan en slikte even. Ze was echt de vrouw zijn hallucinaties. En nu was het geen hallucinatie want die waren niet zo helder, en haar stem hoorde hij nu, anders hoorde hij enkel het geschreeuw. Hij had hallucinaties waarvan ze zwanger was en van wanneer niet.. Ze stelde hem een vraag en knikte toch eventjes. "Graag." Fluisterde hij nu en wreef zacht over zijn arm, waar eigen ook een tatoeage op stond die haar vriend ook op die plek had laten zetten. Sean had daar gewoon een verhaal op gemaakt in zijn hoofd toen die tekening ook in zijn gedachten kwam, dus heeft hij hem ook maar laten zetten. Op haar veranderingen deed hij niets uit, hij vond het niet zo erg. Hij ging ergens zitten wat hem wat veilig leek en slikte. "Ik vind het alleen wat vreemd, jij bent telkens de vrouw uit mijn hallucinaties.." Fluisterde hij nu ook eerlijk.

Sean O'Donnel

Hij luisterde weer naar haar en keek haar aan en slikte eventjes. Het was niet leuk om te horen wat er allemaal gebeurd was met haar hier, en zeker niet waarom hij er hallucinaties van kreeg. "Dat is niet prettig." Sprak hij nu ook zacht tegen haar en stond weer voorzichtig op. "Dan is het jou geschreeuw dat ik telkens hoor." Sprak hij zacht tegen haar en slikte eventjes. "Maar waarom krijg ik al deze hallucinaties?" Vroeg hij zacht aan haar en kreeg nu weer een beeld in zijn hoofd. Hij zag het brandende gebouw, en het geschreeuw. Hoe hij naar het gebouw rende en naar binnen dook, maar zelf sneuvelde op de tree van een trap toen iedereen hem vertrappelde om naar buiten te vluchten. "Ik, ben hier ook gestorven.." Klonk hij nu zacht, al bedoelde hij natuurlijk wat hij net gezien had.

Claudia Auditore

Ze keek naar hem en luisterde naar zijn woorden.'' Mijn geschreeuw? oh ja, die legende.. ze zeggen als je hier de trap op loopt mij nog kan horen gillen, en dat het nooit meer weg ging.'' sprak ze en schudde haar hoofd even.'' Ik moet er niet aan denken..'' sprak ze en schudde haar hoofd even terwijl ze haar ogen sloot, en zijn laatste woorden tamelijk serieus nam en direct overeind kwam.'' ben jij.. Ben jij mijn Darren?'' sprak ze en slikte even.'' het kan niet waar zijn.. Nee..'' sprak ze en haar benen begonnen te vlammen, door de zon die aan het ondergaan was, het was iets wat iedere keer gebeurde, en ze slikte dan ook.'' Tot morgen vroeg.. als je er nog bent..'' Sprk ze en de vlammen grepen hoger, en ze begon te gillen, terwijl ze vlammen om haar heen grepen, spoken verschenen, die iets uit haar trokken, een ritme van iedere avond, ze beleefde haar dood iedere avond weer. Ze gilde vreselijk hard, het hele ziekenhuis zou weer gevuld worden met haar gegil..

Caterina Sforza

Ze keek naar de man die ineens begon ze praten. Oh nee je zag direct dat ze niet bang was, de twee bodyguards wel trouwens die begonnen ze vluchten.'' Stelletje Idioten, zijn jullie nu bang voor een maf spook als dit, hij is dood!'' sprak ze direct en hoorde de woorden van sherlock.'' Pardon? zit jij me hier nu een partij te beledigen? sprak ze en zette haar handen direct in haar zijde.'' Ik kwam hier om te kijken wie diegene was uit mijn dromen, en nu ik diegene voor mijn neus heb staan kan ik het beter beschrijven als een flinke nachtmerrie, stronzo.'' sprk ze en snoof evn voor een moment terwijl ze even haar hand in de lucht deed.'' Wat voor iemand ben jij in godsnaam, is daarvoor dat meisje in mijn dromen gevallen, voor een nerd zoals jou? voor een.. een.. Stronzo !'' sprak ze en snoof even voor een moment.'' En nog een grappenmaker ook !'' sprak ze op het feit dat iedereen hier dood was.'' Moet je eens luisteren, ik weet dan niet wat voor gore trucjes je uithaalt, maar je laat mij in mijn dromen met rust, en je komt nooit, maar dan ook nooit in de buurt van mijn kinderen !'' sprak ze met waarschuwende blik.'' ook al mag dat ook wel, want ik heb het instrument om er nog meer te maken !'' sprak ze bijna harteloos, al meende ze totaal niets van die laatste woorden, wat sherlok waarschijnlijk wel zou gaan merken, maar goed, ze vond hem maar niets.

Claudia Auditore

Na dat hij weg was kwam ze alweer terug, enkel ontzichtbaar voor de wereld. Ze slikte even en liep een stukje en zag hem zitten in het gras en glimlachte een beetje. Als dit haar Darren was, kon hij haar misschien rust geven... of kon ze een lichaam in bezit nemen om samen met hem te leven, zou dat niet geweldig zijn.. ze glimlachte even bij het idee maar wist dat het waarschijnlijk niets ging worden. Niet met haar vloek. Niet dat ze elke avond weer zou branden. Maar wat ze niet wist dat dat aan dit ziekenhuis verbonden zat en als ze weg was dat er niets gebeurde... maar ze was nooit weg geweest van hier, ze wist niet waar ze heen moest. Maar nu.. ze begon hem nu ook gewoon te volgen, ontzichtbaar uiteraard, al zou ze zo per ongeluk nu weer zichtbaar kunnen worden. Ze zou hem volgen tot in zijn huisje. Hij voelde zo vertrouwd..

Claudia Auditore

Ze ging gewoon naar binnen door de muur heen, en ging vlak bij hem staan, en keek een beetje kort, en daarna naar hem. Ze wou hem niet laten schrikken, toch werd ze onbewust zichtbaar, terwijl ze nu schuin achter hem stond, en een beetje keek naar de foto, van haar, en ze glimlachte, dat was haar laatste high school foto, die avond zou ze voor het eerst zwanger raken van Darren. Ja het was een betoverende avond geweest, en ze hadden die nog betoverender afgesloten. Ze zuchtte even een beetje en las het verhaaltje wat erbij stond, zelfs de woorden van haar vader die eronder stonden. Het waren mooie woorden, over haar geschreven, en over Darren. Over dat hun liefde zo puur was, dat ze in de hemel voor eeuwig samen konden zijn. Maar dat was nooit gebeurt.. Zij was zo wakker geworden en had Darren nooit meer gezien.

Claudia Auditore

Ze slikte even en merkte wat er gebeurde en keek even naar zichzelf.'' ik ben zichtbaar, of niet?'' sprak ze en liep achteruit.'' Sorry, ik wou je niet laten schrikken, het spijt me, ik ga wel weg..'' sprak ze at gebroken en slikte even, waarna ze even een pluk achter haar oor streek en er nu even een waterige traan langs haar oog op de grond viel voor een klein moment.'' je voelde alleen zo vertrouwd, en.. Ach weet je.. Ik weet dat jij darren niet kan zijn, hij is gestorven.. dat las je net zelf, en ik ook.. Het spijt me...'' sprak ze en draaide zich nu weg, en begon naar de hal te lopen.'''Ik zal je niet meer lastig vallen, ik wil je ook niet beangstigen.''

Claudia Auditore

Ze merkte dat hij haar tegenhield en keek om zich heen, en toen naar hem, en keek even kort recht in zijn ogen, terwijl je de breking zag in haar pupillen, en ze even slikte toen ze zijn woorden hoorde, en keek naar beneden.'' Ik kan je er ook weinig van zeggen.'' sprak ze, aangezien ze zijn naam nog helemaal niet wist, noemde ze hem nog niet zo.'' maar bepaalde dingen in jou, het lijkt op Darren, al heb ik net gelezen dat hij niet leeft meer..'' sprak ze en slikte even voor een moment.'' maar je woont in mijn oude huisje.. ik herinner de muren nog..'' sprak ze rustig en keek om zich heen.'' De kamer die we zouden inrichten voor onze kindjes zit hier vlak boven. We hadden hem net geschilderd.'' sprak ze en sloot haar ogen even. Ze praatte even niet verder, het was te pijnlijk.'' Ik wou zo graag weten of mjn kindje nog leefde, toen ze haar of hem uit mij trokken..Ik hoopte hem of haar ook te zien, maar ik heb hem of haar nooit gezien, en de tweede is met mij verbrand..''

Claudia Auditore

Ze slikte even en keek hem aan.'' Maakt niet uit.'' sprak ze en sloot haar ogen even voor een moment, en keek hem aan.'" daar geloofde ik en Darren nooit in.'' sprak ze en schudde haar hoofd even, maar de knuffel voelde goed, en ze glimlachte dan ook even.'' Dankje.'' Sprak ze rustig, en wist dat haar kindje nog leefde, een meisje met de naam Mella, alleen die zat al lang en breed in het bejaardentehuis, en zij had drie kinderen, Mark, Matt en Amelie. Maar voor haar was altijd gezegd dat haar echte moeder degene was die haar eruit had getrokken, en geen wist dus van Claudia haar bestaan.

Claudia Auditore

Ze keek naar hem en slikte even en voelde zijn hand op haar wang, en legde de hare er even op, en sloeg haar ogen een beetje neer. Meer omdat ze bang was om meer bang te voelen, al vond ze dit meer dan fijn. Ze slikte even voor een moment.'' ik weet het niet, je mag het est weten.. ik weet geen eens je naam..'' sprak ze en liet haar ogen nu weer in de zijne kijken.'' je weet de mijne, maar ik niet je jouwe..'' Sprak ze rustig en liet haar handen kort op zijn heupen liggen, tot ze besefde dat ze daar lagen, toen deed ze ze al snel wat hoger.

Claudia Auditore

Ze slikte even en liet alles toe wat hij deed, tot zijn hoofd op haar schouder kwam te liggen, toen liet ze hem los, en ging toch achteruit, en keek hem even aan met grote ogen. Zo deed Darren ook altijd, zo lief, zo aardig.. Ze slikte even en bleef even zo staan, maar kwam nu toch dichterbij.'' ben je toch..'' sprak ze rustig en maakte haar zin niet eens af, maar zette haar lippen op de zijne voor een moment, en slikte daarna, waarna ze ontzichtbaar werd, doordat ze schrok, en via het plafond naar boven verdween, en op haar oude kamer waar zij altijd sliep, ging zitten n een hoekje, nog steeds ontzichtbaa. Oh wat schaamde ze zichzelf..

Claudia Auditore

Ze keek de kamer rond, maar die was niets meer zoals ze het gewend was, en momenteel begonnen de tranen haar te overspeoeln, en langzaam begon ze te trillen, en daarna al snel te snikken. Ze bleef ontzichtbaar, maar haar gesnik wou beneden wel te horen zjn, en op de grond zouden de druppels goed terug te zien zijn van waar ze ongeveer zat. Ze huilde rustig door, meer over darren, en over de kinderen. haar buik verdween nu wel langzaam, misschien een opluchting, maar dat kwam omdat ze zich geen zorgen meer begon te maken over haar kinderen, ze vrij liet, en nu aan Darren begon te denken, dat ze het idee had hem teleurgesteld te hebben nu ze zonet Sean had gekust.