Rhyme Hillyard:

"Gelukkig, dat is erg handig." Glimlachte ze over het feit dat hij haar stallen wel wist te staan. "Rhyme Hillyard." Stelde ze zichzelf dan ook snel even voor, ze was zichzelf wat vergeten voor te stellen, maar dat maakte vast niks uit. Hij legde wat dingen uit over wat hij vandaag ging en ze luisterde rustig. Het was niet zo dat hij haar een verantwoording moest afleggen van wat hij ging doen, maar toch deed hij dat? Met haar blauwe ogen keek ze hem aan, totdat hij klaar was en ze knikte.
"Natuurlijk." Zei ze met een glimlach, Serpine was al wat ongeduldig aan het worden namelijk en ze moest hem vandaag ook nog rijden. De arme stakker zou zichzelf slecht voelen als ze niet gereden werd.
Ze zou hem volgen, ze wilde namelijk niet dat hij te lang op haar hoefde te wachten en dat ze hem te lang op zou houden. Er waren vast ook andere mensen om mee te praten.

Amy Hammond

Amy begon helemaal te stralen wanneer haar papa bevestigd dat ze zo gingen rijden, maar dan moest ze eerst wat drinken en dan haar paardrijbroek aandoen of nou ja haar paardrijkleding. Amy loopt naar de koelkast heen en pakt een pakje sap uit de koelkast, ze prikt het rietje daar waar het hoort en begint eruit te drinken. Zo gauw ze haar sap op heeft loopt ze naar haar kamer waar ze haar rijbroek en rijlaarzen aandoet,uiteraard vergeet ze haar cap ook niet mee te nemen. Haar cap ging ze zometeen wel opzetten, eerst moest ze nog wachten tot papa klaar was met die mevrouw. Amy besloot om bij Dinky en Missy te gaan wachten, ze begroet ze weer zoals ze net ook had gedaan en kijkt hun vrolijk aan. 'Nog heel eventjes wachten dames' giechelt ze vrolijk en tegen ze begon te kleppen.

Leria Fullbright

Ze keek hem even aan voor een moment." Omdat jij je eens wat minder zorgen moet maken, als ik rijd. Ik heb niet zulke gevaarlijke beesten als jou." Sprak ze en keek hem aan voor een momentje. Toen hij zei over dat ze haar kamer maar in orde moest maken kreeg ze het idee dat hij echt boos was. Ze had de eigenaar aan de telefoon gehad en ze konden gewoon hun kamer delen omdat overal een twee persoons bed in stond. Ze zuchtte even en knikte kort." Ik zie je straks." Sprak ze dan nu ook iets teleurgesteld ergens, en zo liep ze ook rustig richting het huis waar hun kamers in zaten en liep naar binnen, zocht haar kamersleutel en liep naar die kamer toe. Ze wou liever met Paul het bed delen, zeker nu hun kleine er over 2 maanden echt aan zou komen. Nou ja, twee kleintjes, al wist paul dat nog niet.

Leria Fullbright

ze pakte haar spullen rustig uit op de kamer waar ze nu zat, en zette even een foto op haar nachtkastje neer van haar en haar vader, toen ze voor het eerst op een pony zat. Macco de shetlandpony. . Ze vergat het nooit meer hoe zij straalde, en twee jaar later macco kreeg. Ja macco leefde nog steeds, inmiddels was de pony 23 jaar oud. Maar ze had de pony niet meegenomen aangezien ze niet wist of die hier gewoon de hele dag lekker op de wei kon staan. Wat paul zei dat ze anders was klopte. Haar vader was drie weken geleden ernstig ziek geworden en er was kanker geconstateerd bij hem, wat ongeneselijk was. Ze maakte zich er zorgen over maar wou niets tegen paul zeggen erover. Dit was haar probleem.

Leria Fullbright

Ze zuchtte even terwijl ze naar de foto keek en glimlachte even, al werden haar ogen wel langzaam aan wat waterig. Ze slikte even en wreef even over de foto heen, en zette hem daarna weg. Nee ze kon nu niet gaan zitten huilen, straks kwam Paul, en hij mocht zich gewoon niet al te veel zorgen gaan maken. Ze pakte haar telefoon even en smste haar moeder even, om te vragen hoe het met haar vader ging, waar ze al snel antwoord op kreeg dat het momenteel wel goed ging, en dat ze straks naar het ziekenhuis gingen, en haar wel op de hoogte hielden. Ze glimlachte even, Was toch even blij dat er goed nieuws was, en voelde hoe haar kleine hondje nu op haar schoot kroop en aaide hem even.'' Choco, wil jij even hier blijven?'' sprak ze ook tegen het hondje, en zette hem even naast haar schoot neer, op de grond, en verliet de kamer nu ook, en liep naar buiten, en deed pas daar haar telefoon eigenlijk weer in haar zak. Ze snoof even de buitenlucht op, en zag nog net Paul met Easy van de laadklep aflopen, en glimlachte even.

Leria Fullbright

Haar telefoon ging al snel, en ze zag dat het haar moeder was, en nam direct op.'' Ja mam?'' vroeg ze rustig en ze hoorde haar moeder huilen.'' leria meisje, je vader heeft een hartaanval gehad, de broeders zijn nu bij hem, en proberen hem te reanimeren..'' sprak ze en de tranen schoten nu ook in de ogen van Leria. Zonet zei ze nog dat het in orde was..'' Ik smste je net dat het in orde was, maar dat was het niet, ik wou je niet ongerust maken..'' sprak haar moeder en ze begon angstig heen en weer te ijsberen, wat niet heel goed was voor de twee kleintjes in haar buik natuurlijk, de stress die ze nu maakte. Ze keek even naar Paul en slikte even.'' paul !'' riep ze nu even een beetje, natuurlijk niet hard, hij liep met het veulen, maar nu had ze hem gewoon nodig, ze moest het gewoon zeggen... Ze slikte even voor een moment en luisterde naar haar moeder.'' mama.. ik kom er zo aan oke? ik kom er zo aan..'' sprak ze met de tranen in haar ogen, en hoopte gewoon dat Paul haar nu had gehoord.

Leria Fullbright

Ze slikte even en keek naar hem.'' Mijn vader.. ik moet er heen, paul..'' sprak ze en keek hem aan. twee weken geleden hebben ze kanker geconstanteerd, en hij heeft een hartaanval gehad..'' sprak ze aardig in paniek, en haar moeder sprak ook duidelijk momenteel niet aan de telefoon, ook die was in paniek.'' Mam, ik zie je zo, oke, ik kom naar het ziekenhuis toe..'' sprak ze aangezien haar moeder dat net zei en hing nu ook op, en keek hem aan.'' Ik moet naar mijn vader toe..'' sprak ze met de tranen in haar ogen. Nu kwam ook direct de aap uit de mouw, waarom ze raar deed, maar ze wou gewoon dat hij zich ook niet zorgen ging maken, omdat hij wist dat haar vader naast hem, heel belangrijk voor haar was, en is geweest in haar leven. Ze voelde even een dreun door haar buik heen gaan en kreunde kort, geweldig, de kleintjes kregen momenteel alles mee, en even pijnlijk sloot ze haar ogen.

LEria Fullbright

Ze slikte even en wist dat ze nu misschien wel klaar kon zijn met paul, want ze wist het, hij hield hier niet van, maar ze wou ook niet dat hij zich ook zorgen ging maken zoals hun dat deden, zelfs haar moeder had het gezegd, hou Paul er nog even buiten, ik wil niet teveel mensen om ons heen hebben die ons verdriet leren kennen. Ze slikte even en knikte enkel even.'' Paul het spijt me.. maar mam zei dat ik het niemand buiten ons mocht vertellen, tot dat het puntje echt bij paaltje kwam.. Ik moest het voor jou verzwijgen.. '' sprak ze met verdriet en pakte even zijn hand beet.'' Voor je twee kanjers...'' sprak ze toen ze zijn hand rustig op haar buik legde.'' Je krijgt wel een tweeling.. zoals ze verwachtte.. maar wat ze niet konden zien..'' sprak ze nu nog even en keek hem aan. Ze had een brief meegekregen met het gelscht, omdat ze het niet wou weten, maar misschien Paul wel. De brief lag in haar vrachtwagentje, en nu was ze toch nieuwsgierig.. voor hem meer.. Ze slikte even en liet zijn hand nu los. Ze moesten gaan, dat besefde ze nu dus liep ze nu ook vol verdriet naar zijn auto toe.

Leria Fullbright

Ze wou Pual niet kkwijt, daaro had ze het gezegd tegen hem, op dit moment.. Ze slikte even en voelde hoe haar buik bezig was momenteel, door de stress die zich had opgehoopt en nu in een keer naar buiten kwam. De tranen bleven over haar wangen lopen, en e keek momenteel Paul niet aan, meer om het feit dat ze had gelogen en meer om het feit dat ze het achter hield. Maar ze wist ook dat haar vader dat het liefste had, dat als het ooit mis ging, zo weinig mogelijk mensen het wisten, behalve de belangrijkste, en dat was voor hem zijn vrouw en kinderen. Ze sloot haar ogen even en draaide haar hoofd weer naar voren, en legde even de handen in haar gezicht. Ze had het in een dag flink verkloot met allerlei factoren, en dat was gewoon kut, het voelde ook kut. Haar telefoon ging weer, dit keer har oudste broer, en ze nam op, en zette hem direct op luidspreker.'' Leria?'' werd er gevraagd en ze knikte.'' Ik ben hier Jayden..'' Sprak ze nog duidelijk overstuur.'' Ik weet niet of jullie al onderweg zijn, maar pap..'' hij stopte zijn zin.'' Kom maar naar mams huis, papa heeft het niet overleefd...'' sprak hij rustig.'' Geef me Paul even.. die is misschien wat nuchterder nu, Leria..'' sprak hij rustig en leria gaf hem de telefoon over, maar hield zelf nu de tranen niet meer in.

Rhyme:

Ze glimlachte naar hem, volgde hem met Serpine en ze was nieuwsgierig naar alle andere paarden.
Serpine snuffelde geïnteresseerd bij het passeren en Rhyme glimlachte. Ze zette haar paard in de stal en keek naar de andere drie.
"Ik moet inderdaad nog een aantal kopen wil ik deze stallen vol krijgen." Zei ze met een kleine glimlach. "Als je een afspraak hebt met je dochter, kan ik zelf ook wel een rondje lopen hoor. Mijn kamer is het enige waar ik nog hulp bij kan gebruiken. Verder wil ik je niet te lang van je dochtertje pikken." Ze kon zelf een rondje lopen, dat moest geen probleem zijn. Ze wist wat er op een manege thuis hoorde en dat zou hier ook wel staan. Dus ze wilde hem niet te lang van zijn werk af houden.

Paul Walker
Hij reed flink door, en al gauw reed hij de stad in waar haar moeder woonde. Wat was het lang geleden dat hij hier geweest was dus denken dat moest zie wel even. Hierdoor ging hij ook langzamer rijden en luisterde ondertussen naar wat Jayden allemaal sprak. Even liet hij het stuur los om door zijn haar te strijken en legde daarna rustig zijn hand weer boven op het stuur. " jayden kunnen we dit zometeen bespreken, dit zijn niet gesprekken die je over de telefoon heen moet doen. " Sprak die en keek even naar de borden boven de weg " we zijn in de stad nu, maar ik heb nu echt even Leria of de tom tom nodig om mij bij het huis te krijgen, het is al te lang geleden inmiddels " Sprak die en hoorde hoe ook Jayden brak, iets wat hij ergens ook wel snapte. mkaar iets wat Paul nooit zou doen, nooit huilen in de buurt van zijn schoonfamilie of vrienden. zelfs niet bij Leria. allen en bij de paarden daar huilde hij.

Leria Fullbright

JAyden knikte even aan de telefoon al kon Paul dat natuurlijk niet zien.'' Is prima Paul, ik spreek je zometeen wel even. CHarles komt nu ook binnen, dus dan moet ik daar even heen.'' Sprak hij.'' Geef mijn zusje nog even een knuffel van mij.'' sprak hij rustig.'' tot zo.'' sprak hij nog voor hij op hing en Leria naar Paul keek, nog met betraande ogen, en even slikte.'' Het spijt me zo paul..'' sprak ze rustig en keek hem aan.'' Ik weet hoe je liegen en achterhouden haat.'' sprak e rustig en keek hem aan.'' Die legen van vanmorgen.. Ik wou gewoon niet dat je de waarheid wist.. Spartacus heeft me er inderdaad afgegooid.'' sprak ze en slikte even.'' Ik heb gereden, maar door mijn buik hield ik geen balans, niet goed althans. '' sprak ze en keek hem aan.'' maar je kindjes leven nog, de echo was daarna..'' sprak ze en keek hem aan.'' en dat van mijn vader.. ik probeerde enkel me aan zijn wensen te houden. Hij wou niet dat de hele wereld het wist, hij wou eerst niet eens dat ik en mijn broers het wisten.'' sprak ze en keek hem aan.'' Maar het spijt me heel erg, ik wou je nooit bedriegen..'' sprak ze en sloot nu haar ogen en een traan liep weer over haar wangen.

Killian Hammond

Hij keek naar haar en knikte even.'' natuurlijk volledig je eigen keuze. De meeste kopen er een tweede sportpaardje bij.'' sprak hij rustig en keek naar haar.'' Welke tak van de paardensport beoefen jij? Welke klasse?'' vroeg hij geinteresseerd en keek haar aan terwijl hij naar het bord doorliep en daarvoor stil hield en haar aan keek voor een moment, en wees even nar het bord, begon nu weer even verder zijn verhaal te doen, al hoopte hij natuurlijk nog antwoord op zijn vraag, '' Hier is het bord waarop in feite de meeste dingen op staan hoe het hier reilt en zeilt. In feite staat alles wat je moet weten hier op. Welke paarden ziek zijn, wanneer iemand de bak nodig heeft en meer. Wij hebben wel een regel, en daarmee verschillen wij misschien van andere stallen, je werkt voor jezelf, maar ook voor de anderen.'' sprak hij rustig en wees even naar een voerschema op het bord.'' Iedereen die hier komt, zorgt niet alleen dat in de morgen zijn eigen paarden gevoerd worden, maar ook van die anderen. Natuurlijk kan hrt een keer zijn dat je bijvoorbeeld de voerronde van 12 uur niet kan, maar dan vraag je even aan iemand anders die hier op stal rondloopt, en vaak kunnen Dastan en ik dat wel zijn.''

Leria Fullbright

Ze had zijn reactie wel verwacht, moest ze eerllijk zeggen, en momenteel kon ze heel weinig hebben, doordat haar vader net overleden was, dus zelfs nu sprongen de tranen terug in haar ogen.'' HEt spijt me.. Ik zal de aankomende maanden op de grond bliven.. Ik ga niet meer rijden..'' sprak ze rustig en slikte even voor een moment, en zag hoe hij de tom tom in stelde, waardoor haar blik weer even naar buiten ging, en ze naar de schapen keek die verderop stonden. De tranen vloeiden over haar wangen, want ergens kreeg ze ook steeds meer het idee dat ze Paul zou kwijt raken, na dit alles, dat de kinderen hun vader niet zagen, of nauwelijks, en dat hun uit elkaar zouden zijn. Ze slikte en die gedachte in haar hoofd, deed haar schouders weer schokken, en begon ze weer zachtjes te huilen.

Leria Fullbright

Toen ze stopte hoorde ze het hinnikje van de kleine shetlander direct al die duidelijk hen herkende. Nee de kleine shetlander was absoluut niet dom. Ze hoorde zijn woorden en knikte.'' Paul.. Ik weet dat ik dom ben geweest, maar wil je alsjeblieft mee gaan..'' vroeg ze al wist ze het antwoord al wel. Hij zou niet meegaan, en misschien zometeen zelfs wel weg zijn, als ze binnen klaar was. De shetlander hinnikte op nieuuw, en stak zijn neus nieuwsgierig tussen het hekwerk door, puur omdat hij wist wie daar waren, en met zijn oortjes naar voren keek de shetlander, die werkelijk helemaal zo bruin was als chocolade naar hen.